Page 20 - ΑΝΤΙ - Τεύχος 22

. Α,
I

τούοίκονομολογικοῦ συνέδριου ἠταν ἡ ἀφαι- ὲνάντια οτὴν «ύπνηλία» ποὺ ἔχει καταλάβει ρατήρησε στὴν εἰσήγησή του ὁ Γάλλος οἰκονο- η

ρεμένη θεώρηση τῆς κρίσης τοῦ καπιταλιστι- τοὺς σοσιαλιστὲς οἰκονομολόγους, ποὺ ἔχουν μολόγος Ζὰν Πιὲρ Σεβενεμὰν (μέλος τοῦ ΕΓ ’“

κού κόσμου καὶ ἡ δημοσίευση κειμένων «δια- παραρίξει οτίς θεωρίες τους ἀφιόνι ἀναμονῆς τοῦ Γαλ. Σοσ. κόμματος), γιὰ τοὺς Εὐρωπαί- _

νοουμενίστικης μορφῆς», ακατάληπτων ἀπὸ τῆς «αύτόματης κατάρρευσης» τοῦ καπιταλι- ους κεφαλαιοκράτες ἡ ε’ίσοδος ἑνὸς w

τὴν πλατύτερη μάζα καὶ κατάλληλων να ἀπο- σμοῡ. «Δὲν μπορούμε πιὰ να ἐπιτρεψουμε εύρωπαῖκού κράτους στὴν ·

σπούν εὐνοῖκὲς ἢ δυσμενεῖς κρίσεις τῶν εἰδι- στὸν ἑαυτό μας τὴν πολυτέλεια να πιστεύει ὅτι K o ιν ὴ ’ A γ o ρ ά , προύποθὲτει,

κῶν. Αύτὴ τὴ φορὰ τα πράγματα προχώρησαν oi ἀντιφάσεις θα καταλῆξουν γρηγορα οτὴν μιαν ἰσχυρὴ καί, στὴν ούσία,

πολὺ περισσότερο. ἒλευση καί τὴν ἐγκαθίδρυση τού σοσιαλι- ἀνεξέλεγκτη κυβερνηση, ποὺ θὰ

Πρὶν ἀπ’ ὅλα, οἱ σοσιαλιστὲς σύνεδροι θέ- σμού», τόνισε δ Ἀμερικανὸς καθηγητὴς. «Ἡ μπορὲσει ν’ ἀντιμετωπίσει ἀποτελεσματικά,

λησαν ν’ ἀποδείξουν ὅτι σί ἐπιδράσεις τῶν κα- ἱστορία τοῦ περασμένου αἰῶνα ἀποδείχνει ὃτι δηλαδὴ β ί α ια καὶ χωρὶς δημοκρατικοὺς δι- ·

πιταλιστικῶν ἐκτιμῆσεων καί θεωριῶν πάνω. 0rig Ἐνωμὲνες Πολιτεῖες ἡ καπιταλιστικὴ σταγμούς, τὰ διάφορα ὃιεκδικητικὰ κινήματα.

στὴ οοσιαλιστικὴ σκὲψη - καὶ πιὸ συγκεκρι- τάξη κατάφερε πάντα να δ ιευ θ ύ ν ε ι κ 0i Πῶς ἀντιμετωπίζουν οἱ σοσιαλιστὲς οἰκο- Α

μὲνα πάνω στῆν οἰκονομικὴ συλλογιστικὴ - ν α è λ ἑ γ ξ ε ι τὶς διάφορες ἀλλαγὲς καὶ κρί- νομολόγοι τὴν προοπτικὴ τῶν μεγάλων συγ- >

ἓχουν προχωρήσει πολὺ βαθύτερα ἀπ’ ὅ,τι σεις, για να διατηρήσει τὴν ἡγεμονία της. Ἡ κρούσεων που εἶναι μοιραῖο να δημιουργη-

συνήθως φανταζόμαστε καὶ πὼς οἰ «μορφωτι- «καπιταλιοτικὴ σχεὸιοποίηση» μπορεῐ ν’ ἀπο- θοῦν, μέσα στοὺς κόλπους τῶν Εὐρωπαίων

κὲς ἀνταλλαγὲς» που γίνονται ανάμεσα στα τελεῖ λεκτική ὰντίφαση, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν σημαί- «ἑταίρων» στα χρόνια ποὺ ἓρχονται; eO Ζαν

δυὸ στρατόπεδα δὲν καταλήγουν κατ’ ἀνάγκη νει καθόλου ὅτι ὁδηγεῖ κατ’ ἀνάγκη στὸ σοσι- Πιὲρ Σεβενεμαν δὲν μᾶς δίνει καθησύχαστικὴ

μονάχα σὲ «προοδευτικὰ ἀνοίγματα» τοῦ κα- αλισμό. Ὁ σοσιαλισμὸς δὲν θα καταφέρει να ἀπάντηση. «Πολλοὶ σοσιαλιστὲς, ὑπογραμμίτ

πιταλιστικού κόσμου, αλλὰ καὶ σὲ ἀντίστοιχα βγεῖ ἀπὸ τὴ σημερινὴ κρίση, παρὰ μονάχα ἂν ὁ ζει, άρχίζουν νὰ γίνονται ὀπαδοὶ τῆς ἀπολιτι-

«μπασταρδὲματα» τῶν σοοιαλιοτικῶν ἀναλύ- λαὸς εἶναι σὲ θὲση να ἑπιβάλει τὸν ἓλεγχό του κῆς οἰκονομίας, τῆς «ούδέτερης» οἰκονομικῆς

σεων. Τὸ ποιοῖ βγαίνουν ῶφελημένοι ἀπὸ τα πάνω orig διαδικασίες τῆς σχεδιοποίησης. ‘O συλλογιπικής», πρὸς τὴν ὁποία τοὺς σπρὼ-

«μπασταρδὲματα» αύτὰ, δὲν εἶναι δύσκολο να σοσιαλισμὸς δὲν εχει ἔννοια παρὰ μονάχα χνει ἄλλωστε ἡ πολιτικὴ ἀναὸίπλωση ποὺ ἑπι-

τὸ ὑποθέσουμε. ὅταν συνοδεύεται ἀπὸ πολιτικὴ δημοκρατία. χειροῦν εύέλικτοι καὶ ἓξυπνοι ἐκπρόσωποι τοῦ

Καὶ μια πραγματικὴ πολιτικὴ δημοκρατία εἰ- νεοκαπιταλισμοῦ, ὅπως ὁ Ζυσκὰρ ντ’ Ἐσταὶν

Ἕνας δεύτερος σκοπὸς τοῦ σοσιαλιστικού νάι ἀδιανόητη δίχως ἀληθινὴ ο ἰ κ o ν 0 μ ι κ ἡ στὴ Γαλλία. Ἡ άντίληψη αύτή καταλήγει ἀνα-

συνεδρίου ἧταν ἡ ἀπόδειξη τῆς παγκοσμιότη- δημοκρατία, δηλαδὴ ριζικὴ ἀναθεώρηση τῆς πόφευκτα σὲ παράδοση τῶν σοσιαλιστικῶν .

τας τῶν προβλημάτων τοῦ σημερινού κόσμου ἐργασίας καὶ κατάργηση τῆς γραφειοκρατίας, ὅπλων πρὶν ἀπὸ τὴ μάχη καί, σε συνέχεια, σὲ

καί, κατὰ συνὲπεια, ἡ ὑπογράμμιση τῆς ἀνά- τῆς τεχνοκρατίας καὶ τῆς ἱεραρχίας». εἰρηνικὴ συνύπαρξη ἑνὸς ἐ κ φ υ λ ι σ μ ἐ ν ο υ ,

γκης ἁναζήτησης κοινῆς στρατηγικῆς γιὰ τὴν ροσιαλισμοῦ καὶ τοῦ «προοδευτικοῠ» κάπιτα-

ἀντιμετιῦπισή τους. Οἱ οἰκονομικὲς καὶ πολι- Ἀπὸ τὴν οἰκονομία στὸν πόλεμο... ισμου.

τικὲς ἀλληλεξαρτήσεις, μόνο καί μόνο μέσα

στὸ στενὸ πλαίσιο τῆς Δυτικῇς Εὐρώπης, εἶναι Γιὰ τὸν Ούγγρο καθηγητὴ Ἔγκον Κεμένες, «‘0 σοσιαλισμὸς δὲν εἶναι καπιταᾸ

τόσο πολυπλόκαμες, ποὺ εἰναι δύσκολο να οἱ σοσιαλιστικὲς ἀναλύσεις οτηρίζονται συχνὰ λισμὸς χωρὶς καπιταλιστὲς...»

ἀνακαλύψουμε πολλὰ καθαρὰ ἑθνικα προβλή- σὲ μια τελείως ἀνεδαφικὴ σύγκρισή της μὲ

ματα, Τὶς μέρες αὐτὲς ἓγινε πολὺς λόγος για τὴ κείνη τοῦ 1929. «“Ὀμως, ὑπάρχει φόβος ὅτι οἱ

μελλοντικὴ ἒνταξη τῆς Ἑλλάδας στὴν ΕΟΚ,’ ἐπιδράσεις ποὺ θα ἔχει πάνω στὶς διεθνεῖς οἰ- Μέσα στὴν εἰσήγηση τοῦ διευθυντῆ τού

ἀλλα οἱ μεγάλες δόσεις μεγαλοστομίας καὶ κονομικὲς σχέσεις, καὶ συγκεκριμένα σε κεῖνες Ἀφρικανικοῡ Ἰνστιτούτου Ἀνάπτυξης, Αἰ- ·’

φτηνοπανηγυρισμοῦ που χρησιμοποιήθηκαν γύπτιου Σαμιρ Ἀμίν, ἡ προηγούμενη διαπί- ’

ἀπὸ τὴν κυβερνητικὴ πλευρά, καθὼς καὶ ἡ δί- ἀνάμεσα στὴ Δύση καὶ τὴν Ἀνατολή, θὰ εἶναι στωση ἀποχτάει μια πιὸ συγκεκριμὲνη Δπολι- ‘

τὸ ἴδιο καταστροφικὲς με κεῖνες τοῦ 1929. Σὲ
χως προηγούμενο ἐπίδειξη δημοσιογραφικῆς μιὰ δεύτερη φάση, οἱ οἰκονομικες δονήσεις τικὴ ἒκφραση. «Ἡ σημερινὴ κρίση, ὑπογραμ- ι

προχειρολογίας ἀπὸ τὸν rim-co. μᾶς ἔεμπόδισαν μποροῡν να πάρουν πολιτικὸ χαρακτῆρα. Τὸ μίζει ὁ καθηγητὴς Σαμὶρ Ἀμίν, δὲν μᾶς ὁδη-

να δοῦμε τὸν ἀληθινὸ χαρακτῆρα τοῦ προβλή- γεῖ, ὅπως πιστεύουν πολλοί, άναπόφευκτα καὶ
ὲνδεχόμενο αύτό, τονίζει ὁ Κεμένες, πρέπει να μηχανικὰ στὸ σοσιαλισμό. Ἡ ανάπτυξη τῶν

ματος, που ὁὲν εἶναι μονάχα οἰκονομικὸ καὶ μᾶς ἀνησυχεῖ, γιατὶ αύτὴ ἡ πολιτικὴ φάοη τῆς

πολιτικό, ἀλλὰ καὶ πρόβλημα περίπλοκων καὶ, κρίσης μπορεῐ να καταλήξει στὸν πόλεμο. Ἡ παραγωγικῶν δυνάμεων ὃὲν ἀποτελεῖ, ἀπὸ ,ἶ

πολύμορφων ἐξαρτήσεων δύο κόσμων. δύο εὐνοϊκὴ ἀνάπτυξη τῶν οἰκονομικῶν σχέσεων μόνη της, «πρόοὸο». Σοσιαλισμὸς ὃὲν πάει νὰ

συλλογιστικῶν, δύο διαμετρικα ἀντίθετων Δύσης-Ἀνατολῆς, ὅπως τὴν ἓχουμε συνηθίσει πεῖ καπιταλισμὸς χωρὶς καπιταλιστες, ὅπως

τρόπων θεώρηοης τοῦ μέλλοντος. τὰ τελευταῖα χρόνια, ἔχειΙ συμβάλει σημαντικὰ συχνὰ ἰσχυρίζεται ἡ γερασμὲνη σοσιαλδημο-

"Eva; τρίτος - καί, ἴσως ὁ πιὸ σημαντικός - στὴν πολιτικὴ ἐκτόνωση τόσο οτὴν Εὐρώπη, κρατία. Ἡ σοσιαλιστικὴ λύση ἀπαιτεῖς 0)

σκοπὸς τοῦ σοσιαλιοτικού συνεδρίου, ἠταν ἡ ὅσο καὶ σ’ ὁλόκ ληρο τὸν κόσμο. Τὸ σταμάτημα Ὁριστικὸ ἰδεολογικὸ ὃιαζύγιο ἀπὸ τὸ σοσιαλ- ,ῐ

θεωρητικὴ προετοιμασία για τὸν καθορισμὸ τῆς ἀνάπτυξης τῶν οἰκονομικῶν σχέσεων μπο- δημοκρατικὸ «χαρμάνι». β) Μιὰ «ἁπεμπλοκη» i

μιᾶς οἰκονομικῆς πολιτικῆς που θ’ ἀποτελέσει, ρεῖ να ὑπονομεύσει ἐπικίνδυνα τὴ βελτίωση τῶν περιφερειακῶν χωρῶν ὰπὸ τὸ ῖμπεριαλι- "‘

για τὶς ἀναπτυγμένες βιομηχανικὲς χῶρες, τὴ τοῦ διεθνούς πολιτικοῦ κλίματος». στικὸ σύστημα. Ἡ ἂπεμπλοκή ἀκριβῶς αὐτὴ

βάση στήριξης ἑνὸς ενιαίου πολιτικοῦ σοσι- δὲν μπορεῐ να πραγματοποιηθεῑ παρὰ μονάχα

αλιστικοῦ προγράμματος. “Ὀμως, τὸ διεθνὲς πολιτικὸ κλίμα δεν δια- ἀπὸ τὶς σοσιαλιστικὲς δυνάμεις αὐτῶν τῶν χω-

μορφῶνεται ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὶς πολιτικὲς ρῶν. Μὲσα στὸ πλαίσιο αὐτὸ θὰ μπορὲσουμε ν’

«0i ἀντιφάσεις τοὺ καπιταλισμοῦ ἀνακατατάξεις καί συγκρούσεις - βίαιες ἥ όχι ἁναπτύξουμε ἕναν ἀληθινὸ ὃιεθνισμὸ (τῶν

λαῶν καὶ ὅχι τῶν μεγάλων πολυεθνικῶν ἑται-
- σὲ ἐθνικὸ ἐπίπεδα Καὶ orig συγκρούσεις αύ-
δὲν φτάνουν...» τὲς, ποὺ ἓχουν ἀρχίσει ἤδη να ἐκδηλώνονται σὲ ριῶν καὶ συγκροτημάτωνῑ), κυρίως ἀνάμεσα · ,έππωὶεῆιῴιῐαω με.ιὲ

χῶρες ὅπως ἡ Γαλλία καὶ ἡ Ἰταλία, αντικειμε-4 στὴ νότι α Εὐρ ώπη,τὸνἈραβικὸ κόσμο

Ἡ εἰσήγηση τοῦ Ἀμερικανοῡ καθηγητὴ στὸ νικος σκρπὸς τῶν καπιταλιστικῶν καθεστώ- καὶ τὴν Ἀφρική».

Πανεπιστήμιο τού Χάρβαρντ, Στέφαν Μάρ- των ὀὲν εἰναι παρὰ ἡ ὅσο τὸ δυνατὸν καλύτερη Θὰ σταθοῦμε, καταλήγοντας, σ’ αὐτὴν τὴν

γκλιν, σχολιάσθηκε ποικιλότροπα, ἀλλὰ δὲν κατοχύρωση τοῦ πολιτικοῦ στάτους κβό, ποὺ τελευταία «αἰχμὴ» τοῦ Αἰγύπτιου οἰκονομο-

αφησε ἀδιάφορο κανενα σοσιαλιστή. Κι αὐτό, εἶναι ἀπαραίτητο για τὴν ὕπαρξη τῆς ἰσορρο- λόγου, αἰχμὴ ποὺ ἐνδιαφερει ἰδιαίτερα ἐμᾶς

για τὸν ἁπλὸ λόγο ὅτι ὁ Μάργκλιν ξεκίνησε πίας ποὺ πάνω της στηρίζεται ἡ καπιταλιστικὴ τοὺς Ἕλληνες, ποὺ «βομβαρὸιζόμαστε» τὸν ‘v

τὴν εἰσήγησή του μ’ ἕνα ἓμμεσο κατηγορητήριο παραγωγή. Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε, ὅπως σωστα πα- τελευταῖο καιρὸ μὲ τὰ συνθήματα τοῦ εὐρω-’· ,Κ

παϊκοῦ «λόμπυ» τῆς πολιτικῆς μας ζωῆς. Τὰ ἦ

συνθήματα αὐτά, ακόμα καὶ εἰπωμενα ὰπῲ

«προοδευτικά», σοσιαλοφὲρνοντα ἢ σοσιαλ-

δημοκρατικὰ στόματα, σπάνια ξεπερνᾶνε τὸ :l'

ἐπίπεδο συζήτησης σὲ ἐπαρχιακὴ κοινότητα ζ

για τὴ μετατόπιση τῶν δημοτικῶν ἀνακουφι- ’ ς

στηρίων. Δὲν φτάνει να ἑτοιμαζόμαοτε γιὰ νὰ ·

ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΕΙΣΞ άναντίρρητα δημοκρατικὼν καθηγητῶν τῆς «γίνουμε Εὐρωπαῖοι» (ἀκόμα, μένει νὰ μᾶς δι- ’“

Στὸ ὀρθρο τοῦ συνεργάτη μσς ’Ἁρη Φακῑνου Πολυτεχνικῆς, Σχολῆς τοὺ Πανεπιστημῖου ευκρινισθεῐε Εὐρωπαῖοι ποιᾶς Εὐρώπης),

για τὸ ἑλληνικὸ προξενεῙο τῆς Ζυρὶχης (ANTI, Θεσσαλονίκης. Λυπούμαστε γιατὶ τὸ ἀρθρο ἀλλὰ καὶ νὰ δοῦμε ἂν διαθὲτουμε τὶς ἀπαραβ ’

31.5.75, τεῦχος 20, σελ. 13) ὃημιουργήθηκε μσς δημιούργησε διαφορετικὲς ὲντυπώσεις. τητες δομὲς καὶ δυνάμεις γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση ·

απὸ ὰτυχη συγκυρία μια δυσάρεστη παρεξη- Ἐξ ἁλλου, θα πρέπει νὰ διευκρινὶσουμε καὶ τῶν ριζικῶν ανακατατάξεων ποὺ μᾶς ύπόσχεὶ _;

γηση ποὺ αφορᾱ τὸν καθηγητή τοῦ Πανεττι- κάτι ἀλλα τὸ ζαχαροπλαστεῑο κοντα στῆ ται ὁ εὐρωπαῖκὸς χῶρος γιὰ τὰ ἑπόμενα δέκ.

ωημὶου Θεσσαλονίκης Γ. Π, Λάββα. Σημει- «Λυρική Σκηνη» πού, ὅπως γράφαμε στῆ σελ. χρόνια. Ἂν θελουμε νὰ ὲπιβιώσει ὀχι τὸ σημ

ὡνουμε οτι τοι ὃσα ἀναφέρονται για τὸν κ. 9 τοῦ τεύχους 20 τοῠ ANTI, ἀποτελεῖ στὲκι ρινὸ κοινωνικὸ καθεστὼς (αὐτὸ δὲν μπσρ

Λάββσ, καὶ ἰδιαίτερσ για τὸν τρόπο ἐκλογῆς τῶν νεοταξικῶν καὶ λοιπῶν νεοφασιστῶν καὶ

του στὸ Πανετιιστημιο, δὲν άνταποκρίνονται ἑταρακρατικῶχ, δεῖν εἶναι, ὲτιοιναλαμβάνουμε, ‘ παρὰ νὰ εἶναι φροντίδα τῆς Δεξυᾶς καὶ τ

στῆν πραγματικότητα. Ὀ κ. Λάββας ἑκλὲ- εν ειναι το α ρχονῐικο». _ κυβερνήσεών της), ἀλλὰ τὸ ἴδιο τὸ ἔθνος μα

χτηκε παμψηφεὶ καὶ μάλιστα μὲ εἰσηγησεις

20