Page 60 - ΑΝΤΙ - Τεύχος 23

.ag=am_g. ·εικ(]σϊικᾱ·

Εἰκαστικὸ Χρονικὸ

Θέατρο Τέχνης

τοῦ Ἀλ. Γ. Ξύδη

3 μονόπρακτες κωμωὸίες

Γουναρόπουλοςε Ἀναδρομική στὴν Πινακοθήκη.

“H ἐκλογὴ τοῦ φετινοῦ θερινοῦ ρεπερτορὶου στὸ Θέατρο Ἡ ἀναὸρομικὴ ἔκθεοη τοῦ Γ ουναρόπουλου (Πινακοθήκη

Τέχνης, μαρτυράει, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἤὸη ἀποὸειγμένη ποι- 195-30. 7) μὲ 139 ἔργα ἀπὸ τὸ 1912 ὣς τὸ 1975 (τὰ πιό

οτικὴ συνέπεια καὶ συνέχειά του, μιά πολύτιμη ἑμμονὴ πολλὰ-ἀπὸ τὴ συλλογὴ τοῦ ἴὸιου) ὁὲν κολακεύει τὸ ζω-

στούς στόχους, καὶ μιὰ συστηματοποίηση τῆς θεατρικῆς γράφο. Ὑπογραμμῐζει μιὰν κάπως περιορωμένη ἢ κάπως

ἔρευνας μέσα ἀπὸ σφαιρικὴ ἀντιμετώπιση τοῦ ἀντικειμέ- obsédée φαντασία, ὡς πρὸς τὴ θεματογραφῑα, μιὰ μονοτο-

νου της. Άντικειζαενο στῆν περίπτωση αὐτὴ εἶναι ἡ νεοελ- via οχεὸιαστικὴ καὶ χρωματικὴ ποὺ ὁὲν ξὲρει κανεὶς πόσο

ληνικὴ θεατρικὴ παράὸοση. εἶναι ἠθελημένη καὶ πόσο ἐγγενής. '

Ὁ Κοὺν ἔχει ἀναλώσει ὁλόκλη- τοῦ Γιώργσυ Ααζανη. Πρῶτα για- Ἀπὸ 50 χρόνια κιόλας οἱ μορ- λάὸα ἑνὸς παχὺρευστου απὸ τὸ

τὶ διεύρυνε μὲ τὶς ἀπόψεις του τὴν φές του εἶναι τυποποιημένες - μιὰ πολὺ λινέλαω χρώματος, ποὺ κά-
ἓὶἱτῖῗῖῗίεὲρὲόῑ ξὴθοᾯῃπὲἦσπσῖ κοινωνωκριτικὴ τάση τῶν έργων

ραγγα ποὺ ὁδηγεῖ ἀπευθείας ἀπὸ γυναίκα μὲ ἀφράτα, γυμνὰ στή- νει τὰ ἔργα του νὰ μοιάζουν ὅλα
κι ὕστερα γιατὶ μὲ τὸ ὕφος, τὰ θια, ῑδωμένη συνήθως ἀπὸ τὴ «πλαστικοποιημένα». Τί νὰ πεῖ

τὸ θέατρο τοῦ Θέσπι στὸ θέατρο μέσα καὶ τὴ δομὴ τῆς σκηνοθετι- μέση κι ἀπάνω, ποζαρισμένη πρὸς κανεὶς γιὰ τὰ χρώματα, τὶς ἀπο-

τοῦ νεοέλληνα, κι ἀντίθετα. κής του δουλειᾱς ἐνίσχυσε ἀξι- τὰ δεξιά, κεφάλια κλασικόμορφα, χρὼσεις μᾶλλον, ποὺ ἀπὸ τὴν

Μετὰ τὸ ψάξιμο τοῦ μεσαιωνι- όλογα τὴν προοπτικὴ γιὰ τὴν πα- να πετοῠν μέσα o' ἕνα χῶρο ἀκα- πολλὴ ἀνάλυση καὶ ἀνάμιξη σὲ

κοῦ καὶ τσῦ κρητικοῦ θεάτρου καὶ γίωοη μιᾶς σκηνοθετικής σχολῆς θόριστο πάντα με τὸν ῐὸιο τρόπο μισὰ καὶ τέταρτα τόνων καταλή-

τὴ διαμόρφωση ἑνὸς λαὶίκοῦ ἐξ· σῐὸ Θέστρο Τέχνης. Τὸ στυλιζά- καὶ μὲ τὰ ῐὸια μοτίβα στημένοῑ- γουν ὅλα σὲ μίγματα ἀκαθόριστα

πρεσωνισμοῦ, μετὰ τὸ οὒσιαστικὸ ρισμα, ὁ ρυθμός, τὸ μέτρο τοῦ Beâxov; στρογγυλεμὲνους, μαλα- ἀπὸ μὼβ σκοῦρα κὶτρινα, μπλὲ

κσίταγμα τοῦ Καραγκιόζη, πέ- γκροτέσκου, ἡ ποιότητα τῆς κίνη- κοὺς σὰν ἁπαλόχρωμα μαξιλάρια σβηστά, μουντὰ κάτω ἀπὸ τὸν πέ-
σης, τὸ κιοῦμορ, τὸ χαρακτηρι-

cane στὸ θέατςο τῆς πρώτης με· στικὸ γκρουπάρισμα καὶ ἡ μονα- ἠ σάρκες, ψάρια, ἀλογα, Ποσει- πλο τῆς στερεοποιημένης διαφά-

ταεπαναστατικης δεκαπενταετίας δικὴ χρηαμοποίηση - ἐνοποίηση ὁῶνες. καὶ αὐτοὺς ἀρχαιοπρεπεῖς, νειας - πουθενὰ μιὰ νότα ἀτόφιου

(ιιΒαβυλωνίαιι, 1836) καὶ σὲ συν- τοῦ θεατρικοῦ χώρου (σκηνῆς καὶ δέντρα κουτσουρεμένα δίχως χρώματος ποὺ νὰ έκφράζει μιὰν

φύλλα, λουλούὸια στητὰ καὶ τεν-
ξεκαθαρισμένη χρωματικὴν ML
έχεια στὸ κωμειδύλλω καὶ τὴν πλατείας), δείχνουν πὼς ἓχουμε τωμέναποὺ τρ ώγσνται ἁπὸψὰρια- δραση - κληρρνομία ἄραγε τῆς

ἠθογραφία; Πέρσι ἡ ἑξοκη πα- πιὰ νὰ κάνουμε μὲ ἀφομοιωμένες πόσος φροῠὸισμὸς ὑπάρχει στὸ θητείας του στη σχολη του Μονά-

ρουσίαση τῆς «Τύχης τῆς Μαρού- σκηνοθετικὲς διαδικασίες. έργο τοῦ Γουναρόπουλουῖ Τὸ χου, τὴ μεταφερμένη πιὰ στὴν

λας» τσῦ Δ· Κορομηλᾱ, φέτος Ἡ συνέχιση τῆς «Σχολὴς Κοὺν» χὼρο αὐτὸ έχει κατορθώσει νὰ Ἀθήνα; Ἀπὸ τὴ συχνὴ ἐπανά-

:äîàmïæräzmäüä - μιὰ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει λό- τὸν φτιάξει ὁλότελα ὲξω- πρα- ληψη τῶν ῐδιων μορφῶν τὸ σχέδιά

τοῦ παντοπώλου» τοῦ A. Βλάχου γος γιὰ προέκταση - θ’ ἀποτε- γματικό, ἀλλὰ μὲ μιὰ συνταγὴ ποὺ του ἔχει χάσει τὴ φρεσκάδα του,

(1866), «Ὁ θάνατος τοῦ Περι- λοῦσε σίγουρα μιὰ ἀπὸ τὶς μεγα- τὸν κάνει καὶ τόσο συγκεκριμένο, θὰ πρέπει να μπορεῐ νὰ οχεδιάζει

κλέους» τοῦ Δ. Κοροισιλᾱ (1884) λύτερες νίκες τοῦ Θεάτρου Τέ- ποὺ τὸν ἁναγνωρίζεις ἀπὸ παλιὰ μὲ κλειστὰ τὰ “(ma αὐτὲς τὶς πα-

κι ἡ « τοῦ H. Καππα- καὶ’ἀπὸ μακριὰ σὰν χῶρο τοῦ χουλὲς γυναῖκες καὶ τὶς κομμένες

νάκη (1894). Ἀνόθευτα θεατρικὰ Γουναρόπουλου, καθὼς καλύπτε- κεφαλὲς μὲ ὅλη τὴ μηχανικύτητα

καρυκεύματα καὶ τὰ τρία μονό- Ἆννυ Θ. κολππδοπούλου ται ἀπὸ τὴ χαρακτηριστική γυα- μιᾶς τέτοιας διαδικασίας.

«coma. wome γιὰ κα- Ὀλα, θέματα, χρόῌαϊα, σχέ-

θαρτήριες τσόντες μετὰ ἀπὸ «αἱ- δια, συνθέτουν μιὰ ἀτμόοφαιρα
ποὺ κρύβει ὑπαινιγμοὺς καὶ ὑπο-

ματοραντισμένες, καθαρευουωὰ-
νοούμενα γιὰ μελέτη ἀπὸ ψυχα-

ὂέῗτὲξρῗῖχᾞςὶἆῗςμὲἓχὲ 5ῗὲ ναλυτὴ μᾶλλον παρὰ ἀπὸ τεχνο-

χρόνια ἔρχονται ν’ ἀποδείξουν κρὶτη, καὶ μεταφέρει μερικοὺς o"

τὴν αὐτονομία τους καὶ νὰ ἐπιδεί- ἐκστάσεις Θαυμασμοῡ, ποὺ bien

ξουν μιὰ μοναδικὰ ὰπολαυστικὴ νατῶ νὰ τὶς συμμερισθῶ. Μοῦ δίι-

θεατρικότητσ. νουν μᾶλλον τὴν ὲντύπωση ἐνὸς

Καὶ 0l τρεῖς κωμωδίες ἀνὰοῡν αἰσθησιασμοῦ νοσηροῦ γιατὶ εἶ-

τὰ θέματά τους μέσα ὰπὸ τὰ πλαί- ’75 ναι ὰξεπέραστος. Μοῦ φαίνεται

σια τῆς ἀστικῆς οἰκογένειας, δί- πώς, ἀντίθετα μὲ πολλοὺς καλλι-

χως ὅμως νὰ έξαντλοῡνται a’ τέχνες, για τοὺς ὁποίους ἡ ἀσκηση

αὑτά. Πουὸς θὰ τό ’λεγε πὼς μιὰ Κυκλοφορεῑ Τὸ Σάββατα τῆς τέχνης τους σήμαινε file ἢ

«κοντόθωρη» (σύμφωνα μὲ τὰ τὸ ξεπέρασμα ψυχολογικιιΝ πλέη

σημερινὰ θεματογραφικὰ δεδο- γμάτων τους - έχουμε ὅλοι μας τὰ

μένα) δραματουργία, θὰ εἶχε τόσο καὶ κάθε Σάββατα δικά μας - στὸ Γ ουναρόπουλο ἡ

μακρόπνοη ἰσχὺ καὶ πὼς ἡ κάποια λύση αὐτὴ ὁὲν ἔχει ὲπιτευχθεῖ ὣς

θεατρικὴ της ἀφέλεια ea συντσνι- Ῥ σήμερα. Σὰ νὰ πολεμὰει μὲ τὶς

ζόταν μὲ ulùv όλόκληρη τάση τῆς Δημοσιεύονται ὅλα τὰ ὑλικὰ γύρω ἀπὸ τὴν Ῑὸιες κοινότοπες φαντασιιὶυεις

τελευταίας 1οετίας o‘ ὁλους τοὺς Παναθηωίκή Σύσκεψη τῆς ΕΔΑ Ἀθήνας. καὶ τ’ ἁπλοϊκὰ ἀμήχανα ὁρίηιατα

mais τῆς τέχνης (τὴν man τσῦ ποὺ εἶχε νέος, ἀνώριμος, καὶ ’ίσως

nu δχι παιδευσιακὰ προετοιμασμέ-

Κοντὰ στὸ κέρδος ὰπὸ μιαν νος, ὁταν πρανωαντιμετώπιζε τὸ ’

ὁλοκληρωμένη προσπάθεια θε- Διευθυντήςε Παρίσι τσῦ 1919. Τὰ ἔργα του

ατρικῆς toma; κοντᾲ στὴν ἀπό- ,75MMMC ῐἉέζος ἐκείνης τῆς ἐποχῆς· δείχνουν

λαυση ἀπὸ μιὰ χυμῶν· καὶ δημι· πλήρη Maw ὲπαφης μὲ τὴν

ουργικὴ ἑρμηνεία ἑνὸς ὁλόκληρον πραγματικὴ ζωὴ τοῦ Παρισιοῦ ·

θιάσου, μπορεῖ κανεὶς να χαρει τῆς δεκαετίας ‘20, αὐτὴ τὴ σφύ-

’διπλὰ τὴ θαυμάσια σκηνοθεσία ζουσα διανοητικὰ καὶ καλλιτε-

,56