Page 136 - ผลงานวิชาการโครงการมหกรรมคุณภาพ โรงพยาบาลตรัง 2562

ติดต่อไม่ได้แต่ผู้ป่วยก็กลับมาหาดิฉันพร้อมบอกกับดิฉันว่าไม่ขอรับการ

ฉายแสงแล้ว แววตาของคนไข้เศร้าละคนไปด้วยความเกรงใจและบอก

ว่าตัวเค้าเกรงใจเพราะรับเงินไปแล้วดิฉันบอกไม่ได้ส าคัญไปว่าท าไมถึง

ไม่ไปเค้าตอบมาว่าเค้าไม่สามารถทิ้งลูกชายที่เกเรคนนั้นไปได้ ดิฉัน

บอกไปว่าติดต่อไม่ได้เลยรู้ไหมเป็นห่วงอยู่นะหายไปเลยและรีบบอก

คนไข้ไปว่า”เรารีบไปรักษาให้เสร็จจะได้แข็งแรงเร็วๆได้กลับมาอยู่กับ

ลูก เดินทางมากไกลต่อสู้กับการรักษามานานไม่ว่าจะผ่าตัดและรับยา

เคมีบ าบัดเราให้โอกาสตัวเองอีก 25 ครั้ง(จ านวนครั้งที่ได้รับการฉาย

แสง)เท่านั้นเอง”ผู้ป่วยร้องให้และบอกกับดิฉันว่า”ที่ชั้นเปลี่ยนใจเพราะ

ตอนชั้นไม่อยู่ลูกชั้นไปเล่นน้ าและเกือบจมน้ าตายแต่มีคนไปช่วยทันลูก

เค้าจึงไม่ตายแต่คนที่ไปช่วยกลับตายแทนลูกชั้นเอง”และคนไข้ก็น้ าตา

ไหลไม่หยุดจนดิฉันบีบมือข้างหนึ่งของผู้ป่วยพร้อมกับยื่นทิชชูให้เช็ด

โดยไม่พูดอะไรเพราะเข้าใจความรู้สึกในตอนนั้นดี ผู้ป่วยจึงกล่าวลา

ก่อนผู้ป่วยกลับดิฉันให้ใบนัดวันนัดคุยกับรังสีแพทย์แก่ผู้ป่วยและบอก

ไปว่าไม่เป็นไรหากยังไม่พร้อมแต่หากพร้อมเมื่อไหร่ให้เอาจนหมายนี่

ไปมอ.ได้เสมอและผู้ป่วยก็กลับไปจนกระทั้งถึงวันนัดผู้ป่วยก็ไม่ได้ตามที่

นัดไว้ และในช่วงเวลานั้นก็มีข่าวท้องถิ่นและในสื่อ โชเชียลออกข่าวว่า

มีเด็กหนุ่มคนดีคนหนึ่งอายุ 19 ปี ช่วยชีวิตกลุ่มเด็กจะจมน้ า3 คน ได้แต่

ตัวเองไม่รอดเสียสละชีวิตช่วยเด็ก3คนที่จะจมน้ า ยิ่งท าให้ดิฉันสลดใจ

และเศร้าใจเพราะทราบโดยทันที่ว่าเด็กหนุ่มคนนั้นได้ช่วยชีวิตลูกชาย

ของผู้ป่วยรายนี้นี่เอง

เวลาผ่านไปดิฉันเจอคนไข้คนนี้อีกครั้งเค้ายิ้มให้และบอกกลับ

ดิฉันมาว่าเค้าฉายแสงแล้วนะและขอบคุณมากที่เป็นก าลังใจและช่วย

ค่าใช้จ่ายท าให้เค้าไม่ล าบากนักดิฉันถามว่าอะไรที่ท าให้เค้าเปลี่ยนใจที่

จะรักษาต่อผู้ป่วย ไม่ตอบแต่ก็ยิ้มๆพร้อมกับบีบมือดิฉันแน่นๆสองครั้ง