Page 12 - De man die het nieuws voor wilde blijven

De witte bloemen op de kist waren van hem, helemaal niets had hij blijkbaar toch te weinig gevonden.
Haar laatste echtgenoot, de vader van haar zoon, was gekomen in gezelschap van een mooie jonge vrouw. Ook hem had ze verlaten en voor de zorg van hun kind laten opdraaien. Dat hij nu samen met een nieuwe vrouw bij haar graf stond, had ze kunnen weten.
Zij had bij zijn dood hetzelfde willen doen, als dat haar gelukt was tenminste, want veel succes in de liefde had ze de laatste jaren niet. Leon, haar ijdele zoon, zou spreken, dat stond al vast.
- Ik zal jullie iets vertellen over de keuze voor deze begraafplaats, zei hij, toen het geschuifel rond de groeve tot stilstand was gekomen. Zoals jullie weten had mijn moeder niets met begrafenissen. Menig oude vriend is zonder haar begraven of gecremeerd. Ze hield niet van poespas en religie, maar wel van een soort mystiek. Dat er meer was tussen hemel en aarde, daar geloofde ze, gek genoeg, stellig in. Toen ik nog een kleine jongen was, gingen mijn moeder en ik vaak ’s morgens wandelen en soms kwamen we hier uit. Het voelde toen niet als iets bijzonders, niet als een plek die ze me wilde laten zien, het was een vanzelfsprekend onderdeel van de wandeling. Toen ik onlangs informeerde of ik mijn moeder hier zou kunnen begraven, bleek er al jaren geleden een plek gereserveerd.
Het was een mistige herfstdag met weinig wind. De verkleurde bomen stonden roerloos langs de stille lanen, druppels vielen onregelmatig van de bladeren op het grint. De sfeer was die van een eiland zonder horizon. Op de terugweg liepen de oude vrienden langzaam langs de graven en hun monden mompelden de namen van de overledenen. Soms hielden ze elkaar staande om langer en beter naar het opschrift van een grafsteen te kijken.
10