Page 19 - De man die het nieuws voor wilde blijven

elke poging vriendelijk, maar resoluut af. Uiteindelijk moest ik me neerleggen bij zijn weigering.
Voordat hij ophing vroeg hij onverwacht of ik iets van kraaien wist. Ik dacht het niet goed te verstaan, maar antwoordde een beetje flauw dat ik wist dat ze zwart waren.
Een uur later had ik een andere interessante schrijver gevonden om mijn collega’s bij te staan, er was een datum geprikt en de prijs afgesproken. Second best geen bezwaar.
Een paar dagen later belde Emile en vroeg of hij alsnog iets voor me kon doen. Ik was perplex en kon met moeite een vloek onderdrukken. Hij begon zich te verontschuldigen. Natuurlijk had hij mij willen helpen, maar dat ik het hem toen had gevraagd kwam erg ongelegen.
- Ongelegen?
- Ja, ongelegen was het juiste woord. Geef me de tijd, dan zal ik het je uitleggen.
Ik verwachtte een verhaal over reisangst of geldgebrek, tot ernstiger zorgen leek hij mij niet in staat. Succes maakt lui, dacht ik nog.
- Het komt door de kraaien, zei hij.
Ik hield even mijn adem in.
- De kraaien?
Een jaar of tien geleden had hij een huis vlak boven Vézelay gekocht. Zijn vrouw en hij woonden al in de streek en waren op een van hun tochtjes dit huis tegengekomen. Het was een vervallen boerderij, bestaande uit verschillende schuren en bijgebouwen, bovenop een heuvel. Het septemberlicht gaf de hele omgeving warme, vloeiende lijnen. Het was als kaarslicht en ze waren op slag verliefd. De heuvel, waar het huis op stond, had de vorm van een
17