Page 20 - De man die het nieuws voor wilde blijven

vrouwenborst; zacht en rond. Ze rees op in de bocht van een rivier die dertig meter lager stroomde. Alles was verwilderd. Daardoor misschien kwamen er ’s avonds in de schemer herten uit de bossen. Hun ogen glommen op in het bijna duister, kleine, nog jonge herten zonder geweien.
Tien jaar geleden stond dat huis dus te koop. De mensen die er woonden hadden pech gehad en waren uiteindelijk niet in staat om het huis bewoonbaar te maken. Ze woonden in de ruïne en hoopten op betere tijden. Toen de hoop op was, moesten ze het voor een veel te lage prijs verkopen. Emile kocht het huis voor 45.000 euro, dat heette toen niet veel geld. Vlak na de verkoop hadden de vorige eigenaren opeens een geweldige mazzel, niemand weet hoe of wat, maar ze wilden het huis terugkopen.
- Ik was onverbiddelijk, zei hij.
- Ik was vol plannen en de toegesnelde hulp was overweldigend; ik kon en wilde niet meer terug naar het kleine huis, dat ik intussen had kunnen verkopen. Je moet je voorstellen dat ik zoveel succes had gehad dat ik kon wonen waar ik wilde, ik had een jonge vrouw die op die heuvel een kunstenaarsparadijs wilde stichten, een plek met ateliers en zinderend van inspiratie. Kinderen, soms dachten we ook aan kinderen die hier een geweldige jeugd zouden hebben. Alles leek maakbaar en mogelijk.
Ze knapten de helft van het huis op, wekten de moestuinen weer tot leven, namen een hond en drie poezen. Ze waren gelukkig en dat trok veel mensen aan die kwamen helpen en eten. Het paradijs dat Claire voor ogen stond was al bijna gerealiseerd, ze genoten van de omgeving, elkaar en hun vele vrienden. Toen werd ze ziek, eerst een beetje, maar al snel erg. Alle aangesnelde hulp moest worden ingezet om het huishouden en de verzorging te laten
18