Page 31 - De man die het nieuws voor wilde blijven

- Ja, ik zoek iemand die hier heeft gewerkt.
- Weet u de naam van degene die u zoekt?
- Nee, dat niet, antwoordde hij, ik weet alleen dat er in die tijd een meisje werkte .... dat zwanger werd van een Duitse soldaat. Ze moet ongeveer vijftien jaar geweest zijn.
- Vijftien jaar? Dat is wel erg jong en hoe weet u dat?
- Heb ik gehoord in het café aan het kanaal. Ze vertelden dat er hier feesten werden gegeven en dat het dan een dolle boel was; eenzame soldaten die getroost werden door de meisjes van hier.
- Best mogelijk, zei ze, die dingen gebeurden...
- Dat is zo. Hij stopte het vergrootglas in zijn broekzak en liep langzaam de trap verder af. Hij durfde haar niet aan te kijken.
De volgende dag was hij vertrokken.
Na drie dagen werd mevrouw Lescaut onrustig en stak mij aan. We stonden samen in de eetkamer. De hand van mevrouw veegde doelloos over de tafel.
- Ik weet niet wat ik moet doen, zei ze zacht.
- Hoe zo, iets doen?
- Charles is weg, zijn kamer is helemaal leeg en ik kan hem niet bereiken.
- Hé, wat raar, heeft u zijn mobiel al gebeld?
- Ja, maar die staat uit.
- Bel hem dan thuis in Bretagne.
- Ik weet geen adres of telefoonnummer.
- Dat is wel heel weinig, zei ik en het verbaasde me echt, omdat ik het gevoel had dat Charles en mevrouw Lescaut wel iets hadden. - Deed hij nou raar de laatste tijd?
Ze draaide zich om en keek mij aan.
29