Page 33 - De man die het nieuws voor wilde blijven

Nature morte
De laatste tijd nam de argwaan van de man tegen vlees en daardoor tegen slagers geweldig toe. Zelfs zijn eigen, met zorg uitgekozen, culinaire vleesjuwelier begon hij te wantrouwen. Dat kwam doordat de slagerij, vooral op zaterdagmiddag, een ontmoetingsplaats werd van een bepaald slag mensen. Dan stond er voor de toonbank een selectie van goedbedoelende lieden die zich uitputten in de geruststellende prietpraat over het leven van de uitgestalde dieren voor hun dood.
- Ja, in Spanje hebben ze een veel beter leven en dat proef je beslist. Nee, wij willen geen ‘martelvlees’, nee, wij niet, wij betalen graag iets meer, toch.
Hij verdroeg het niet meer. Wat over bleef was vis, daar was behoorlijk veel keuze in. Zoveel keuze, daar moest toch nog iets bij zitten wat hem voldoening zou schenken. Voldoening was voor hem goed en lekker eten zonder dat hij zich schuldig voelde. Schuldig omdat hij iets at wat ver weg was verbouwd, dus lang onderweg was, wat weer vervuiling gaf. Schuldig omdat hij iets at wat dreigde uit te sterven en ook nog omdat vele anderen niet te eten hadden. Om wanhopig van te worden.
Door honger gedreven ging hij tegen de avond op weg om iets te eten te kopen. Iets wat deugde en wat hij toch lekker zou vinden. De herfstwarmte omarmde hem. Bij de haven, in de richting van de winkel van de visman, stond hij even stil om naar een vlucht ganzen te kijken die over het water het stadje naderde. Onder de indruk liep hij verder.
Eenmaal in de Stormsteeg zag hij door de geopende deuren de frisse meisjes met de witte plastic schorten, de schone vochtige vloeren en toonbanken, de uitstalling van de vis, kortom de beste
31