Page 29 - De man die het nieuws voor wilde blijven

- Toen ik er laatst nog eens was, heb ik ze gezien. Ik was daar om te helpen met sjouwen van de nieuwe meubels. Ik ben wel oud, maar nog sterk en mevrouw kan altijd op me rekenen. In de oorlog was ik verliefd op haar zuster, maar die zag mij niet staan ....
Zomaar op een avond vroeg Charles of ik wist dat mevrouw Lescaut een zuster had gehad. Ik wist het niet, zo goed was ik nou ook weer niet in de familie ingevoerd.
- Vraagt u het haar, stelde ik voor, maar Charles schudde van ‘nee’. - Ze schijnt een zuster gehad te hebben die jong gestorven is, fluisterde hij. Ik hoorde het in het café van Meaux, verderop langs het kanaal.
- Waar bent uzelf opgevoed, vroeg ik hem om hem te verleiden iets over zichzelf te vertellen.
- In Vannes in Bretagne.
- Werkte uw vader daar?
- Nee, zei hij en keek mij doordringend aan. Ik schrok en hoopte dat mevrouw Lescaut snel met de koffie zou komen.
Later in dat jaar zaten we een keer samen op de stoep van het grote huis en keken naar de zonsondergang. Op de binnenplaats stonden verschillende oldtimers en een klein Fiatje met een open dakje. De snelweg in de verte was hoorbaar, maar niet storend. Er hing de warme geur van rozen vermengd met net gemaaid gras, vertrouwelijkheid lonkte. Uit het huis kwamen geluiden van tinkelende glazen en wolken van woorden. Het was een avond van beloften, sommigen zouden die avond nog ingelost worden.
- Hoe vindt u het hier, vroeg ik Charles.
- Het valt niet tegen, zei hij, ik wist wat ik kon verwachten. Alleen de inrichting van de salon heeft me wel verbaasd. Alles lijkt nieuw, heb jij het oude meubilair nog gezien?
27