Page 27 - De man die het nieuws voor wilde blijven

- Het zijn prachtige banken, zei Prevost, heel apart en dan het schitterende uitzicht, het komt als het ware naar binnen.
Prevost stond op en liep naar de glazen schuifpui. Achter de banken zag hij nu lage tafels met boeken en kleine sculpturen. Hij aarzelde om zich voorover te buigen, wilde niet nieuwsgierig lijken. - Kan ik u eerst iets inschenken, vroeg ze, en daarna het huis laten zien?
- Graag.
*
Het kwam in die jaren veelvuldig voor dat ik een plek zocht om rustig te kunnen werken. Als ik dan voor een tijdje in l’Ancienne logeerde was Charles Prevost daar ook. Charles Prevost, een lange Fransman, die op mij een gedisciplineerde wat eenzame indruk maakte. Aan tafel praatte hij soepel over de wereld die hij goed kende door de vele reizen die hij gemaakt had. Weinig sprak hij over zijn vrouw en kinderen of over zijn innerlijke roerselen. Hij had geen stemmingen, hij was altijd hetzelfde. Wel had hij de gewoonte om, als mevrouw Lescaut in de keuken was, binnensmonds maar goed hoorbaar opmerkingen te maken. Ogenschijnlijk onbewogen ontsnapte hem dan toespelingen op het verleden of op de goede bedoelingen van mensen die, achteraf eigenlijk niet zouden deugen. Ik voelde me dan gegeneerd tegenover mevrouw Lescaut en probeerde hem met een vraag af te leiden.
Het samen dineren was voor mij het hoogtepunt van de dag: elke dag andere mensen, nieuwe verhalen en smakelijke gerechten. Ik vond het er heerlijk. De enige die er ook altijd was, was Charles Prevost, de statige Fransman, gezeten aan het hoofd van de tafel met de zelfverzekerdheid van de heer des huizes. Na het eten gingen we naar de salon, mevrouw Lescaut, Charles en ik. We
25