Page 25 - De man die het nieuws voor wilde blijven

Le temp retrouvé
Vandaag staat in de krant dat er in de bossen, ten noordoosten van Parijs, naar de daders van de aanslag op Charlie Hebdo wordt gezocht. Ik ken die streek. Vlakbij de bossen waar het nu slecht toeven is, weet ik een oud huis met bijgebouwen, l’Ancienne Ferme, een half uurtje rijden van Parijs, ooit eerder in de vuurlinie.
Zomer 2000
Ik stond voor het raam, toen Charles Prevost voor de eerste keer de oprit van het huis opreed, een eeuwenoud decor werd nu verstoord door een Peugeot 508. Langzaam knerpte het grint tot de auto zachtjes stilhield. Nadat de hond weer was gaan liggen, bewoog er niets meer. Het was juli en drukkend warm. De bestuurder stapte uit en ik zag hem kijken naar de bladerrijke bomen en de rozen die de hele wand van het grote huis bedekten. Probeerde hij de rozen te ruiken?
De bezoeker stond zo een tijdje op de binnenplaats toen vanuit de open deur de ringtone van een mobiele telefoon klonk, eerst zacht, langzaam harder. Niemand nam op, maar je hoorde wel dat er een stoel naar achteren werd geschoven en dat er iemand opstond. De man draaide zich naar de openstaande deur en deed enkele passen in die richting, toen kwam mevrouw Lescaut te voorschijn. Een stevige, sportieve vrouw, niet opgeschilderd en gekleed in praktische kleren, een bril zonder montuur.
Mijn raam stond open, waardoor ik kon horen dat de man haar complimenteerde met het mooie huis en de fraaie omgeving. - U heeft gebeld, vroeg ze.
23