Page 28 - De man die het nieuws voor wilde blijven

vormden een soort gezin waarbij ik de rol van kind kreeg. Vaak had ik het gevoel dat ze mij eigenlijk niet zagen, maar dat ik meer diende om het samenzijn mogelijk te maken. De rest van de gasten maakten zich na de koffie snel uit de voeten. Sommigen moesten de volgende dag vroeg op reis, anderen waren op huwelijksreis en wilden de tijd zoveel mogelijk samen doorbrengen. Wij gedrieën bleven dan achter, elk op een eigen bank.
Toen Charles en ik een keer alleen waren, vertelde hij mij dat hij in ‘les Trois Etoiles’ van Gaston had gehoord dat de toenmalige
eigenaar van l’Ancienne nogal op de centen was en dat hij gehoopt had dat, toen de Duitsers zijn huis vorderen, ze goed zouden betalen voor zijn gastvrijheid.
- Nou, dat had hij geweten, grinnikte Charles. Om de pret nog wat te verhogen eisten de gasten dat Lescaut regelmatig dansfeesten voor de soldaten organiseerde, met meisjes om de soldaten hun ellende te doen vergeten. Niet alle meisjes mochten van hun vaders, maar de druk was groot, zeker op de dochter van de eigenaar die toen in 1942 nog maar vijftien jaar oud was.
De oude Gaston had zelf ook in het grote huis gewerkt. Eerst als bordenwasser en later mocht hij ook aan tafel bedienen. Volgens hem had de oude heer Lescaut een strakke regie gehad over de mensen die bij hem werkten. Ze werden gewassen, geschoren, geknipt en gekleed voordat ze zich onder de gasten mochten begeven.
- Die Lescaut maakte ook nog elk jaar rond 1 juli een foto van alle jongens en meisjes die dat jaar bij hem gewerkt hadden. Elk jaar ... en hij hing ze nog op ook, allemaal op een rijtje.
- Zouden die er nog hangen, had Prevost gevraagd.
Gaston dacht van wel.
26