Page 44 - De man die het nieuws voor wilde blijven

uitgekomen. Hij had er niet aan moeten denken om voor elk wissewasje naar Amsterdam te moeten rijden. Veel liever ging hij naar zijn schoonouders in Zuid-Frankrijk. Zorgeloos zijn, daar hield hij van.
Eén keer was hij met zijn vader op vakantie geweest. Zomaar uit het niets was hem gevraagd mee te gaan naar Spanje. Een vriend van zijn vader had daar een camping en hij kon mee om een beetje te helpen. Zo heette dat toen, een beetje helpen. Hij was dertien jaar en voelde er wel wat voor. Twee volle dagen in een niet erg comfortabele bus om vervolgens gedurende drie weken niet één keer het strand te zien. Elke dag werken, elke dag van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Zijn vader zat intussen op het terras, met een krantje een sigaretje te roken. Niets deden ze samen. Van frustratie had hij geen woord kunnen uitbrengen. Vuil ophalen, afwassen, harken, vegen, elke dag hetzelfde programma, terwijl andere jongens ’s ochtends vroeg naar het strand gingen. Toen hij thuis kwam had hij harde handen van het werken. Nooit had hij er een woord over gezegd, niet tegen zijn vader, maar ook niet tegen zijn moeder. Spontaan meegaan met iets of iemand deed hij sindsdien niet meer. Zelden nog bezocht hij zijn vader die hij een lamzak noemde. Zo iemand die je liet barsten als het er op aankwam.
Maar net in die lege woonkamer was hij toch overvallen door een gevoel van gemis. Zo leeg, dat had hij niet verwacht. Of toch wel? Was het zijn vader die dit allemaal zo geregeld had of hadden de overijverige buren alles weggesleept, ingepikt? Peter voelde zich bekocht, tekort gedaan. Hij kreeg niets, alleen een doosje met foto’s en brieven, het voelde als een straf. Te laat ... dus alles weg!
42