Page 43 - De man die het nieuws voor wilde blijven

Peter maakte een armzwaai door de kamer.
De jongen wees uit het raam richting de straat. Peter keek en zag op de hoek vuilniszakken liggen en fronste zijn wenkbrauwen. Even overwoog hij om de hele berg achter in zijn auto te laden.
- Zal ik boven koffie voor je zetten, vroeg Marnix.
Peter stemde toe en liep achter hem aan naar de tweede etage. Daar aangekomen zag hij een kamer vol computerapparatuur in werking. Op verschillende schermen draaien grafieken. De dichte rolgordijnen temperden het licht van buiten, de sfeer was sereen. - Allemachtig, ontsnapte Peter.
Marnix lachte.
- Mijn moeder is gisteren naar Spanje vertrokken en ik heb meteen het hele huis in beslag genomen.
Boven de schoorsteen dacht Peter een foto van zijn vader te zien hangen. Hij belette zichzelf om te gaan kijken. Tegenover elkaar zittend dronken ze hun koffie en zwegen, computergeluiden en roeren, verder niks.
- Zoals je daar zit, lijk je op je vader, zei Marnix opeens.
- Hoezo?
- Zomaar.
In zijn jeugd had hij weinig tijd gekregen om zijn vader te leren kennen. Die liet zich ook niet makkelijk kennen, net als hijzelf trouwens. Er waren niet veel mensen die Peter Kooiman echt kenden. Vrienden had hij weinig en zijn Brusselse collega’s waren niet het soort mensen die hij zelf zou uitkiezen. Hij ging wel met ze om, maar vertrouwde ze niet. Niet genoeg in ieder geval om met zijn zorgen bij ze aan te kunnen komen. Zorgen hield hij voor zichzelf. Zou hij daarin op zijn vader lijken? Dat zijn vader hem nooit lastigviel met problemen was hem, daar in Brussel, goed
41