Page 45 - De man die het nieuws voor wilde blijven

Vroeger had zijn vader soms dagen niet tegen hem gepraat als hij, als kind, iets niet goed gedaan had. Dit was ook een vorm van niet praten, van negeren, van dood laten vallen. Hij was overal buiten gehouden. Zijn vader was begraven zonder hem, zijn oudste zoon. Het schokte hem meer dan hij wilde toegeven.
Kon dit volgens de wet, vroeg hij zich af. Hij overwoog zijn vraag aan Marnix voor te leggen, maar aarzelde omdat hij bang was zich belachelijk te maken.
- Je vader wilde in besloten kring gecremeerd worden. Wist je dat? - Oh.
- Alleen mijn moeder en ik.
Dat is wel heel besloten, dacht Peter.
- Ging het om die rotcenten, dat ik niet mocht komen.
Hij had het gezegd, terwijl hij dat helemaal niet had gewild.
- Ik dacht het niet, zei Marnix langzaam. Alles is verrekend; dus ook je schuld, ... zo wilde vader het.
Hoezo verrekend, wie dacht die jongen wel dat hij was. Peter was in één klap woedend over het onrecht dat hem nu en altijd werd aangedaan. Marnix aankijken durfde hij niet. Hij vloog overeind.
- Brandhout, riep hij, terwijl hij de deur achter zich dicht gooide.
- Wat een mooi woord, riep de jongen hem achterna.
Nog woedend reed hij met zijn dure auto door de smalle straten van de Pijp. Hij vloekte zolang als hij adem had, daarna kwam hij enigszins tot zichzelf en moest zelfs een beetje lachen.
Oh, god wat had hij zich laten kennen. Hij kon wel kwaad zijn op zijn vader, maar het was natuurlijk gewoon zijn eigen schuld. Dat geld had hij geleend en hij had beloofd alles terug te betalen, maar hij had het wel makkelijk gevonden om dat meestentijds te
43