Page 54 - De man die het nieuws voor wilde blijven

Hert
Het was op een wintermiddag dat mijn vriend X op de koffie kwam. Vooraf had hij mij gebeld met de vraag of zijn bezoek gelegen kwam. Dat maakte mij nieuwsgierig.
Nadat we een tijdje stil voor ons uitkeken, begon hij met wat later de inleiding zou blijken te zijn.
- Ik ben eigenlijk nooit klaar. Ik blijf maar tegen een achterstand aankijken. Het werk groeit mij boven het hoofd.
Hij klonk niet klagerig, eigenlijk heel realistisch. Ik herkende dit wel. Zelf moest ik nodig iets aan mijn vliegangst doen, maar het bleef bij een vaag voornemen en een regelmatig terugkomend schuldgevoel, vooral als ik slecht kon slapen.
Mijn vriend, die door omstandigheden, zijn schoolopleiding niet afmaakte, leed onder een gebrek aan algemene ontwikkeling. Vaak en nu weer moest er van alles ingehaald worden. Hij stortte zich werkelijk met alle macht op onderwerpen die hij wilde doorgronden. Sinds kort nam hij de Russische klassieken onder handen. Hij noemde ter illustratie een rijtje namen en stak daarbij de vingers van twee handen omhoog.
Ik vond hem behoorlijk veeleisend en dwangmatig en zei dat ook, maar hij lachte mij fijntjes toe. Was hij hier neerbuigend?
Eenmaal op stoom gekomen vertelde hij hoe lang het had geduurd voordat hij niet meer verdwaalde in de grote hoeveelheid Russische namen. De ene keer heette de hoofdpersoon naar zijn achternaam en dan weer naar zijn voornaam, maar door zijn vasthoudendheid ontvouwde de schoonheid van de teksten zich uiteindelijk toch. Omdat dit gelukt was, mocht hij van zichzelf een boswandeling maken. Daar liep hij, geheel doordrongen van de onrechtvaardigheden die het Russische volk altijd maar werden
52