Page 55 - De man die het nieuws voor wilde blijven
P. 55

aangedaan en kauwend op de onverklaarde toevalligheden waaruit het leven daar bestond. Er waren in die Russische boeken altijd mooie samenlopen waardoor mensen elkaar zelfs in het grote land tegen kwamen. Ze vluchtten, zwierven rond of werden verbannen. En dan op een voor hen onbekende plek aangekomen gebeurden de slechtste, maar ook de mooiste dingen. Er ontspon zich van alles en na afloop hadden ze nog steeds hun waardigheid en konden zij liefhebben als nooit te voren. X zei mij daar in zijn eigen leven weleens op te hopen, zonder te weten wat er dan toevallig moest gebeuren.
Opeens was daar het hert. Het was kleiner dan hij gedacht had, het moest dus wel een vrouwtje zijn. Hij stond stil en zij ook. (Ik loop zelf elk dag in het bos en ik had nog nooit een hert gezien, ook niet als ik er echt naar uitkeek, juist niet. Hij wel, het hert keek en hij keek terug.) Na een tijdje kon hij wel weer adem halen, maar hij was niet op zijn gemak. Teruglopen ging hem te ver, dus deed hij een stap vooruit. Meteen sprong het hert tussen de struiken en verdween. Hij voelde spijt. Iets wat zo schitterend licht leek, kon niet eng zijn en nu was het te laat. Nog een paar keer keek hij opzij in de hoop haar nog ergens te zien, maar het bos was roerloos.
Een week ging voorbij, voordat hij mij belde. Zoals hij daar zat, straalde hij iets verwachtingvol uit, wat ik hem niet gunde. Het kon gewoon niet waar zijn. Ik moest het voor hem verpesten.
- Er zijn hier geen herten in het bos! Ik heb er nog nooit een gezien, zei ik zacht, maar duidelijk.
- Zwaardvis, zei hij bloedernstig. - Ik had natuurlijk zwaardvis moeten zeggen.
Toen was het een tijdje stil tussen ons, maar anders stil dan toen we begonnen.
53


































































































   53   54   55   56   57