Page 34 - Vroege Herinneringen

diafragma een vlak kantje vertoonde. De man raakte er helemaal opgewonden van en startte met een uitgebreid onderzoek. Ik moest veel magnesium pap drinken en er werden in alle standen, horizontaal en verticaal een groot aantal opnames gemaakt. Wat had de man ontdekt: de scherf die door mijn long was gegaan, had ook het diafragma geraakt en daarin een scheur gemaakt. Dat was bij vorige onderzoeken niet opgemerkt, waarschijnlijk door mijn activiteiten ver- ergerd en de situatie van dit moment was dat mijn maag gedeeltelijk door mijn diafragma kwam, daardoor a.h.w. in tweeën werd geknepen, wat vooral na het eten veel pijn veroorzaakte. De hoofdchirurg, prof. Gerber, werd erbij gehaald en legde mij uit wat er aan de hand was. Hij zei dat ik geopereerd moest wor- den. Hij wilde niet verhelen dat er risico's aan deze zware operatie waren verbonden en stelde mij voor veertien dagen met ziekteverlof te gaan en hoewel ik 21 jaar was er met mijn ouders over te praten. Ik naar huis, verteld dat ik geo- pereerd moest worden. Niet gezegd dat het zo erg was natuurlijk, ook niet tegen mijn meisje, wel afgesproken dat we direct na de operatie zouden trouwen. Na twee dagen thuis, de pijnen werden steeds heviger, stapte ik op de trein terug naar het hospitaal. Ze keken ervan op dat ik zo snel terug was. Ik vertelde de dokter dat ik veel pijn had en drong erop aan zo spoedig mogelijk geopereerd te worden. Hij stelde de operatie op twee dagen later. Niet eten, scheren, operatie sokken aan, op de tafel.
Geopereerd
Die avond, terug op de zaal, kwam ik bij, een scherm om mijn bed. Ik hoorde dat de operatie vier uur geduurd had en dat alles goed gegaan was. Ik voelde mij rot en was zeer misselijk, volgens de zuster door de lange duur van de ope- ratie hadden ze mij met ether onder verdoving moeten houden. Gelukkig knapte ik snel op en na drie dagen vroeg ik de prof of ik mijn bed uit mocht. Ik zei hem dat ik het in bed niet uithield. Hij dacht dat ik dat niet kon en zei dat ik minstens veertien dagen tot de hechtingen, 28 stuks, eruit zouden zijn. Ik bleef aanhou- den en tenslotte gaf hij mij toestemming het te proberen. Hij was de zaal nog niet uit of ik stond al naast mijn bed. Het was niets, ik kon bijna niet op mijn be- nen staan. De patiënten en verpleegsters verklaarden mij voor gek. Toch zette ik door, want ik had de vaste overtuiging daardoor snel beter te worden. De derde dag strompelde ik de tuin in, met behulp van een stok lukte het mij een beetje in beweging te blijven. En verdomd, ik knapte snel op. Mijn vader kwam mij bijna dagelijks bezoeken. Hij kwam op de fiets van Amsterdam, kwam be- zweet aan en vertelde trots hoe snel hij dan gefietst had.
32