Page 78 - 08_กฎหมายอาญา_Neat

๖๕

®Õ¡Ò·Õè òòñò/òõóò (ฎีกาสงเสริมเลมที่ ๙ น. ๔๘) จําเลยที่ ๒ ขับรถมาตาม
ถนนพหลโยธินจากสามแยกเกษตรมุงหนาไปทางลาดพราวเมื่อถึงสี่แยกพหลโยธินตัดกับถนน

รัชดาภิเษกสัญญาณไฟจราจรเปนสีแดง จําเลยที่ ๒ ไดขับรถเคลื่อนอยางชาๆ ฝาฝนสัญญาณไฟ
จราจรสีแดงเขาไปในสี่แยกจนเลยเสนสีขาวที่กําหนดใหรถหยุดประมาณ ๑๐ เมตร เกือบถึงกลางสี่แยก
รถจําเลยที่ ๒ จึงขวางทางรถจําเลยที่ ๑ ซึ่งแลนมาดวยความเร็วจากถนนรัชดาภิเษกดานถนนวิภาวดีรังสิต

มุงหนาไปตามถนนรัชดาภิเษกเขาไปในสี่แยก รถจําเลยที่ ๑ หามลอและหักหลบเฉี่ยวชนรถจําเลยที่ ๒
แลวเสียหลักไปทางขวาไปชนรถที่จอดรอสัญญาณไฟจราจรในถนนรัชดาภิเษกดานที่มาจากลาดพราว

และชนผูเสียหาย พฤติการณเชนนี้ถือวาจําเลยที่ ๒ ขับรถดวยความประมาทเปนเหตุโดยตรง ทําให
รถจําเลยที่ ๑ เฉี่ยวชนรถจําเลยที่ ๒ และชนผูเสียหายไดรับอันตรายแกกายและไดรับอันตรายสาหัส
®Õ¡Ò·Õè òñõô/òõóô (ฎีกาสงเสริมเลมที่ ๔ น. ๑๐๐) จําเลยที่ ๒ สําคัญผิดวา

บุตรแรกเกิดของตนตายแลว จึงโยนลงมาจากหนาตางโรงแรม จําเลยที่ ๑ ซึ่งเปนบิดาของเด็กทารก
ปลอยให จําเลยที่ ๒ โยนบุตรทิ้งโดยมิไดหามปราม ทั้งๆ ที่จําเลยที่ ๑ สามารถใชความระมัดระวัง

ในกรณีเชนนี้ได จําเลยที่ ๑ มีความผิดฐานกระทําโดยประมาทเปนเหตุใหผูอื่นไดรับอันตรายแกกาย
ตามมาตรา ๓๙๐ (ประกอบมาตรา ๕๙ วรรคทาย)
คํา͸ԺÒÂ

จําเลยทั้งสองไมมีเจตนาฆา เพราะไมรูวาเด็กทารกยังมีชีวิตอยู โดยเขาใจวาตายไปแลว
แตความไมรูเกิดขึ้นดวยความประมาท จึงตองรับผิดในผลของการกระทําโดยประมาท กลาวคือ

รับผิดตามมาตรา ๓๙๐
®Õ¡Ò·Õè ñõôò/òõóô จําเลยไมมีเจตนายิงปนเพื่อฆาผูเสียหาย แตการที่จําเลยใช

อาวุธปนจี้ที่ศีรษะผูเสียหายไวในขณะที่อาวุธปนขึ้นนก โดยมีกระสุนบรรจุในรังเพลิงและไดทําอาวุธปนลั่น
ถือไดวาจําเลยกระทําโดยปราศจากความระมัดระวัง ซึ่งจําเลยจักตองมีตามวิสัยและพฤติการณ

และอาจใชความระมัดระวังเชนวานั้นได แตหาไดใชใหเพียงพอไม จึงเปนการกระทําโดยประมาท

¡ÒáÃÐทําâ´Â§´àÇŒ¹

ÁÒμÃÒ õù ÇÃ䷌Ҡ“การกระทําใหหมายรวมถึง การใหเกิดผลอันหนึ่งอันใดขึ้น
โดยงดเวนการที่จักตองกระทําเพื่อปองกันผลอันนั้นดวย”
บัญญัติวรรคนี้เรียกวา การกระทําโดยงดเวนการกระทํา ซึ่งถือเปนการกระทําโดย

การเคลื่อนไหวรางกายประการหนึ่ง บางตําราเรียกวา การกระทําในทางลบ ซึ่งมีหลักเกณฑดังตอไปนี้

๑. หนาที่ตองกระทํา ไดแก
๑.๑ หนาที่ตามที่กฎหมายบัญญัติ เชน บิดามารดามีหนาที่อุปการะเลี้ยงดูบุตร
ถาบิดามารดางดเวนไมใหอาหารแกบุตรเพราะตองการใหบุตรตาย ถือวาบิดามารดามีการกระทํา

เพื่อฆาบุตร หากบุตรตาย บิดามารดายอมมีความผิดฐานฆาผูอื่น