Page 85 - 08_กฎหมายอาญา_Neat

๗๒

พฤติการณประกอบความผิด ไมเกี่ยวกับผลของการกระทํา ฉะนั้น เมื่อบุคคลผูกระทําไมรูขอเท็จจริง
จึงไมตองรับโทษหนักขึ้น เชน การฆาบิดามารดาซึ่งเปนบุพการีของตน บุคคลนั้นจะตองรูวาบุคคล

ที่ตนฆานั้นเปนบิดาหรือมารดากอน หรือขณะกระทํา ถามารูทีหลังเมื่อการฆาสําเร็จแลวก็เปนเรื่อง
สําคัญผิดในขอเท็จจริง จะลงโทษตามมาตรา ๒๘๙ (๑) คงลงโทษไดตามมาตรา ๒๘๘ เทานั้น

เพราะเขาไมรูขอเท็จจริงวาผูถูกฆาเปนบุพการีของตน
®Õ¡Ò·Õè ø÷ò/òõñð (ประชุมใหญ) ความสําคัญผิดวามีภยันตรายอันตองปองกันนั้น

เปนความสําคัญผิดตามมาตรา ๖๒ ไมใชมาตรา ๖๑ เพราะความสําคัญผิดตามมาตรา ๖๑
เปนเรื่องสําคัญผิดในตัวบุคคล ซึ่งแมกระทําตอบุคคลใดก็เปนผิดทั้งนั้น สวนความสําคัญผิดตาม

มาตรา ๖๒ นั้น เปนความสําคัญผิดซึ่งทําใหการกระทําไมเปนความผิดหรือทําใหผูกระทําไมตอง
รับโทษ หรือไดรับโทษนอยลง

จําเลยใชปนยิงเด็กซึ่งสองไฟหากบที่ริมรั้วบานของจําเลยถึงแกความตาย โดยจําเลย
สําคัญผิดวาเปนคนรายจะฆาพี่จําเลย เปนการปองกันเกินกวากรณีแหงการจําตองกระทําเพื่อปองกัน
มีความผิดตามมาตรา ๒๘๘, ๖๙ ประกอบดวยมาตรา ๖๒

®Õ¡Ò·Õè ôóð/òõóò จําเลยกับผูเสียหายแตงงานกันตามลัทธิศาสนาอิสลาม มีบุตร
ดวยกัน ๑ คน ตอมาจําเลยกับผูเสียหายแยกกันอยู แตมิไดหยาขาดจากการเปนสามีภริยากัน ดังนั้น

การที่จําเลยพาผูเสียหายไปกักขังเพื่อกระทําอนาจารและขมขืนกระทําชําเรา จึงอาจเปนกรณีที่จําเลย
กระทําไปโดยเขาใจวาจําเลยมีสิทธิกระทําไดกับภริยา ซึ่งมีบุตรดวยกัน และบุตรก็ยังอยูกับจําเลย

อันเสมือนกับทําโดยวิสาสะ ยอมไมเขาลักษณะกระทําโดยมีเจตนาราย ไมเปนความผิดฐานพาหญิง
ไปเพื่อการอนาจาร หนวงเหนี่ยวกักขังและขมขืนกระทําชําเราผูเสียหาย

¼Å¸ÃÃÁ´Ò·Õè‹ÍÁà¡Ô´¢Öé¹ä´Œ
ÁÒμÃÒ öó ถาผลของการกระทําความผิดใดทําใหผูกระทําตองรับโทษหนักขึ้นผลของ

การกระทําความผิดนั้นตองเปนผลที่ตามธรรมดายอมเกิดขึ้นได
คํา͸ԺÒÂ

ñ) àÃ×èͧ¹ÕéμŒÍ§ทํา¤ÇÒÁࢌÒã¨ãËŒ´Õà¾ÃÒÐ໚¹àÃ×èͧ¾ÄμÔ¡Òó
ตัวอยางที่เห็นไดชัดตามมาตรา ๖๓ นี้ ก็คือ เจตนาทําราย แตผลถึงตาย ตองรับผิด
ตามมาตรา ๒๙๐ ฐานทํารายผูอื่นเปนเหตุใหถึงแกความตาย เพราะเปนผลที่ธรรมดายอมเกิดขึ้นได

จะนํามาตรา ๖๓ ไปใชในกรณีที่วาเจตนาตอผลอยางหนึ่ง แตผลไดเกิดขึ้นนอกเหนือเจตนาไป
®Õ¡Ò·Õè øùõ/òõðù จําเลยใชกอนหินขวางผูเสียหาย ผูเสียหายหลบกอนหินก็ไมถูก

ผูเสียหาย แตวาตอนที่ผูเสียหายหลบมือไปฟาดกับขางเรือมีบาดแผลบวมยาว ๔ เซนติเมตร
กวาง ๒ เซนติเมตร ถือวาเปนผลโดยตรงจากการกระทําของจําเลย เพราะฉะนั้นจําเลยก็มีความผิดฐาน

ทํารายรางกายผูเสียหายตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๙๕