Page 114 - ดับตัวตนค้นธรรม2566
P. 114
ทีน้ีวิธีทาจิตให้ว่างเรารู้แล้วว่าทาอย่างไร ก็ฝึกให้ชานาญ ฝึกบ่อย ๆ อย่าคิดว่าเคยทาได้แล้ว แล้วจะติดตัวเราไปตลอดโดยท่ีไม่ใช้งาน ถ้าไม่ฝึก บอ่ ย ๆ กเ็ ปน็ เรอ่ื งยากทเี่ ราจะทา ได้ จา ไวว้ า่ “การปฏบิ ตั ธิ รรม ความเพยี รเปน็ เร่ืองสาคัญ” ความเพียร คือการทาบ่อย ๆ ฝึกบ่อย ๆ จนเกิดความชานาญ ความชานาญที่เกิดข้ึน ไม่ใช่ความชานาญในการเห็นอาการ แต่เป็นความ ชา นาญในการกระทา การยกจติ ขนึ้ สคู่ วามวา่ งเราฝกึ ใหช้ า นาญได้ การฝกึ เตมิ ความสขุ ใหต้ วั เองบอ่ ย ๆ เรากฝ็ กึ ใหช้ า นาญได้ แตก่ ารทจ่ี ะฝกึ ใหอ้ าการเกดิ ดบั เปล่ียนเร็ว ๆ น้ันไม่ได้ เพราะเขาเป็นไปตามกาลังของสติ สมาธิ และปัญญา ของผู้ปฏิบัติ ณ ขณะนั้น ๆ และขึ้นอยู่กับสภาวธรรมน้ันเป็นอย่างไร ถ้าฝึก การเตมิ ความสขุ และการยกจติ ขน้ึ สคู่ วามวา่ งใหค้ ลอ่ งใหช้ า นาญได้ จติ มกี า ลงั มากเท่าไหร่ การเข้าถึงอาการเกิดดับก็จะทาได้ง่ายข้ึน หรือเม่ือยกจิตข้ึนสู่ วิปัสสนาพิจารณาอาการเกิดดับของอารมณ์ต่าง ๆ ก็จะทาได้ง่ายขึ้นน่ันเอง เพราะเขาเป็นปัจจัยซ่ึงกันและกัน เพราะฉะนั้น ให้ปฏิบัติแบบน้ี ไม่ต้องไปกังวล
ท่ีพูดมาต้ังแต่เริ่มต้นจนถึงขณะนี้ เป็นการเรียบเรียงลาดับในการ ปฏิบัติธรรม ถ้าเราเติมความสุขให้ตัวเองท้ังวัน ชีวิตเราก็มีความสุขท้ังวัน ถ้าใช้จิตท่ีมีความสุขทาหน้าที่รับรู้อารมณ์ต่าง ๆ ท้ังเดือน เราก็จะมีชีวิตที่มี ความสุขทั้งเดือน เราอาจจะรู้สึกว่าเป็นไปได้ยากที่จะอยู่กับความสุขให้นานท่ีสุด
106
106
