Page 131 - ดับตัวตนค้นธรรม2566
P. 131
ไม่ได้อยู่ไกลเลย ที่บอกเม่ือก้ีว่ามีผัสสะ-เวทนา-ตัณหา-อุปาทานหมุนเวียนเปลี่ยนไป ไม่มีที่สิ้นสุด แล้วเราจะตัดวงจรได้อย่างไร ? เหมือนอยู่ไกลตัว แต่จริง ๆ ก็คือสิ่งที่เกิดข้ึนขณะที่เรากาลังนั่งปฏิบัติธรรมอยู่นี่แหละ พอเรายกจิตข้ึนสู่ ความว่าง ทาจิตให้ว่างไม่มีตัวตน ตามกาหนดรู้อาการของลมหายใจเข้า-ออก สังเกตไหม จิตที่ว่างเบากับลมหายใจเขาเป็นคนละส่วนกัน ลมหายใจ มีการเปลี่ยนแปลงมีการเกิดดับไป พอมาดูที่ตัว จิตท่ีว่างเบากับตัวก็เป็น คนละส่วนกัน ตัวรู้สึกเบา ๆ เราเคยทุกข์กับอาการที่ตัว ตอนน้ีความทุกข์ก็ ไม่เกิดข้ึน
หรืออีกอย่างหน่ึงที่เราสามารถเห็นได้ชัดเจนก็คือตัวความคิด ความคิด ที่เกิดขึ้นที่คอยปรุงแต่งคิดนู่นคิดน่ีแล้วนามาซ่ึงความทุกข์ ลองดู ถ้าเอา จิตท่ีว่างเข้าไปกาหนดรู้ความคิดที่เกิดขึ้น เห็นไหมว่าความคิดที่เกิดขึ้นเขา ก็ดับไปตัดไป พอเห็นความคิดดับไป จิตเบาข้ึน โล่งข้ึน ความคิดนี้เกิดขึ้นมา ดับไป จิตก็โล่งขึ้น เบาขึ้น... เราจะเห็นว่าจิตก็ไม่ได้คล้อยตามความคิด เป็นการตัดด้วยปัญญาด้วยสติ พอมีผัสสะคือความคิดเกิดข้ึนมา รู้สึกด/ี รู้สึกไม่ดีแล้วก็ดับไป ความยินดีพอใจหรือไม่พอใจในอารมณ์อันนั้นไม่เกิดขึ้น พอความคดิ ดบั ไปแลว้ ใจเปลยี่ นเปน็ สงบเปน็ โลง่ เปน็ เบาขน้ึ มาพอความคดิ เกิดขึ้นมาอีก จิตใจที่มีความโล่งความเบา สติมีความตื่นตัว จิตมีความ
123
123
