Page 133 - ๕๐ ปี ๑๐๐ สัจธรรม-การดูสภาพจิต

653
ดับไป ๆ พออาการเกิดดับนั้นหมดไป เจอทางแยกคืออะไร เจอความว่าง ความโล่ง ความสงบ ความเบา ความใส ความโปร่ง ทีนี้แหละจึงบอกว่า พออาการเกิดดับหมดไป สภาพจิตใจรู้สึกอย่างไร รู้สึกโล่ง โปร่ง เบา สงบ มีพลัง มีความผ่องใส หรือเปลี่ยนไปอย่างไร
ตรงนจี้ ะไดเ้ หน็ วา่ ความวา่ งตรงนกี้ บั ทผี่ า่ นมานนั้ ตา่ งกนั อยา่ งไร จะทา ใหเ้ ราจา และแยกตรงนที้ เี่ ดนิ มาถึงแยกนี้ ถึงจุดนี้ ต่างจากความว่างที่ผ่านมาอย่างไร ความว่างที่เกิดขึ้นที่ผ่านมา พอเจอความว่างแบบนี้ เราทาอย่างไร เราสารวจอย่างไร สังเกตจุดไหนบ้างถึงได้เดินต่อมาถึงตรงนี้ เราก็สารวจแบบเดียวกัน พอ เจอความว่าง ว่างต่างจากเดิมอย่างไร ว่างเบากว่าเดิม ว่างใสกว่าเดิม ว่างกว้างกว่าเดิม มีสุขกว่าเดิม สบาย กว่าเดิม แต่ยังไม่รู้ว่าจะเดินทางไปทางไหนต่อ จะกาหนดอะไรต่อ จะกาหนดอะไรต่อก็ต้องนิ่ง...สังเกต นิ่งอยู่ในความว่างนั่นแหละ นิ่งตรงกลางความว่าง ความสว่าง แล้วสารวจดูรอบ ๆ ทั้งข้างในและก็รอบ ๆ ดูว่ามีอะไรเกิดขึ้น มีสภาวธรรมอย่างไรเกิดขึ้น
ตรงนี้ที่เราพอสังเกตหาสภาวธรรม คอยสังเกตว่าถ้ามีสภาวธรรมอย่างใดอย่างหนึ่งเกิดขึ้น ส่ง สัญญาณแม้นิดเดียว เหมือนเราอยู่ท่ามกลางความว่าง เหมือนมีเป้าหมายที่จะไป แต่ในขณะเดียวกัน ท่ามกลางความว่างนั้น รู้สึกว่าไกล ๆ มีแสงแว็บ ๆ อยู่ไกล ๆ เหมือนส่งสัญญาณให้เรารู้ เหมือนกับมีที่ที่ หนึ่งที่มีแสงสว่างแว็บ ๆ ๆ ๆ เป็นจุดเล็ก ๆ นั่นแหละ คือจุดที่เราต้องไป ต้องไปในทีนี้หมายถึง คือเข้าไป กาหนดรู้จุดใส ๆ เล็ก ๆ ที่อยู่ข้างหน้านั่นแหละ ถึงแม้จะกะพริบ แว็บหาย ๆ แว็บขึ้นมานิดเดียวก็หาย นั่น ก็คือสัญญาณ นั่นคือเส้นทางที่จะเดินต่อไป เพราะอาการอื่นไม่เกิดขึ้น...ไม่มี
แต่ในขณะเดียวกันพอเราเข้าไปรู้ พอจิตใสแบบนี้ต่างจากเดิมแบบนี้ พอมองไปแล้วมีอาการเกิด ดับอยู่ไกล ๆ พอใส่ใจอาการเกิดดับที่อยู่ไกล ๆ เหมือนเราออกเดินทางเข้าไปแต่ละก้าว เข้าไปกาหนดรู้ แต่ละครั้ง แต่ละขณะ ๆ จากที่เขาอยู่ไกล ๆ ก็เริ่มชัดขึ้น เริ่มชัดขึ้นชัดเจนขึ้น จากนั้นชัดเจนขึ้นแล้วดับไป ต่อไปพอสติมีกาลังมากขึ้น ก็จะมีอารมณ์อื่นแทรกเข้ามาบ้าง เหมือนเราเดินทางแล้วก็เห็นต้นไม้ข้างทาง มี อาคารเล็ก ๆ หรือมีเครื่องหมายบางอย่างปรากฏขึ้นมา เหมือนมีอารมณ์จร มีความคิดเข้ามา มีความเย็น เข้ามากระทบ มีเสียงแทรกเข้ามา มีความเบาเกิดขึ้น มีความหนักเกิดขึ้น นั่นคือสภาวธรรมเริ่มปรากฏให้ มีเกิดขึ้น มีให้เห็น ได้กาหนดรู้เส้นทางนั้น
สภาวธรรมที่กาลังปรากฏ ความเย็น ความร้อน จากที่จุดเล็ก ๆ แล้วมีความเย็นวาบเข้ามาแล้ว หาย วาบหาย วาบกระจาย กระทบผิวแล้วกระจาย ก็มากาหนดรู้อาการนี้ รู้อาการนี้ความเย็นวาบหาย ๆ จุดเล็ก ๆ ข้างหน้าไกล ๆ หายไปแล้ว เหลือแต่ความเย็นเข้ามากระทบวาบหาย ๆ เข้าไปกาหนดรู้ นั่นคือ อาการที่จะปรากฏเกิดขึ้นมา หลังจากที่เราอยู่ในความว่าง ไม่มีทางเดิน ไม่รู้จะไปทางไหน พอนิ่งปุ๊บก็จะมี สภาวธรรมเกิดขึ้นมาแบบนี้ มีสัญญานเกิดขึ้นมาอย่างใดอย่างหนึ่ง ก็สนใจตรงนั้น
เพราะฉะนั้นยิ่งเดินไปข้างหน้า เดินไปข้างหน้าจากที่ว่าง ๆ โล่ง ๆ เบา ๆ จิตใจรู้สึกเป็นอย่างไร พอ เริ่มเห็น เริ่มกาหนดรู้ อาการความเย็นวาบเข้ามา รู้ความคิดแทรกเข้ามา จิตเริ่มแน่น เริ่มตั้งมั่นขึ้น เริ่มตื่น ตัวขึ้น ตรงนั้นแหละ เหมือนเรามีเป้าหมายที่จะต้องทาแล้ว จิตมีกาลังมากขึ้น จากอยู่โล่ง ๆ เบา ๆ เรื่อย ๆ