Page 58 - ๕๐ ปี ๑๐๐ สัจธรรม-การพิจารณาหัวข้อธรรม
P. 58
918
จะสั้น แล้วก็ตัดไป ๆ นี่นะ เห็นตัดบ่อย ๆ ตรงนี้ นี่จะเป็นตัวตัดปฏิจจสมุปบาท วงจรสืบต่อของอารมณ์ ต่าง ๆ ให้สั้นลงเรื่อย ๆ และจุดดับ อาการลักษณะอาการดับ การตัดอารมณ์ตรงนี้ต่อเนื่อง ยิ่งคมชัดมากขึ้น
พอตัดจริง เวลาเขาตัด เวลาเขาดับ ต่อไปเขาดับไม่ใช่แค่อาการนี้ดับกับจิตดวงนี้ดับ มันเหมือน กับอารมณ์รูปตรงนี้ทั้งหมด พอการนี้ดับเหมือนตัวหายไปด้วย ดับไปด้วย อันนั้นเขาก็จะตัดอีกแบบหนึ่ง ถ้าตัดขณะใหญ่มีกาลังมากขึ้น ก็จะรู้ว่าขึ้นมาใหม่ จิตเราเปลี่ยนไปอย่างไร เพราะฉะนั้น ทุกครั้งที่เราสนใจ อาการเกิดดับ มุ่งไปรู้อาการเกิดดับตรงนี้ นี่คือวิธีการที่จะตัด แล้วการตัดตรงนี้ ตัดอะไร ตัดอวิชชา ตัด ตัณหา ตัดอุปาทาน ทาให้จิตเกิดความอิสระ
พอตัดไปแล้วไม่เหลือเศษ อกุศลต่าง ๆ ไม่เหลือเศษอยู่ กลายเป็นเหลืออะไร เหลือแต่ความอิสระ ป ญั ญ า เ ห น็ ช ดั ถ งึ ค ว า ม เ ป ล ยี ่ น ไ ป ข อ ง ร ปู น า ม เ ก ดิ ด บั เ ก ดิ ด บั ไ ม ม่ ตี วั ต น ไ ม ม่ เี ร า ไ ม ม่ เี ข า ไ ม ถ่ กู พ นั ธ น า ก า ร ไม่ถูกพันธนาการด้วยโลภะ โทสะ โมหะ พอเขาตัดจบแล้วเหลืออะไร ถึงจุดนั้นก็จะรู้ว่า ทางที่จะเดินต่อไป นั้นเป็นอย่างไร การเดินทางสุดแล้วเป็นอย่างไร ไม่ใช่ว่าเจอทางตันนะ คนละอย่างกันเลย เดินสุดทางไป เจอทางตันนี่ คนละอย่างกัน
เราจะรู้ว่า อ๋อ!เป็นอย่างไร โอ้!น่าสนใจมาก ถ้าเป็นอย่างนั้น เราก็คงไม่ต้องห่วงอะไรแล้ว ไม่ต้อง เดินไปไหนแล้ว ไม่ใช่แค่เดินทางไป การเดินทางไม่ใช่เดินทางไปสวรรค์ เดินทางไปชั้นพรหม เดินทางไปสู่ เทวโลก ไม่มีทางนั้น สิ้นสุดทางนั้นแล้ว คือเขาต้องสิ้นสุดก็คือสิ้นสุด แต่อย่ามโนเอาเองก็พอ บางครั้งเรา จะเห็น เอ๊ะ!ของแบบนี้ คงใช่แล้วหละ ถ้าคงใช่แล้วหละ อย่าคง...ถ้าคงเมื่อไหร่คือเหลืออยู่ คงไว้ น่าจะ... แต่ยังไม่ใช่ มันก็คือสภาวะ เราต้องรู้ชัดด้วยปัญญา
ทีนี้การพิจารณาแบบนี้ การกาหนดรู้...อาจารย์บอกว่าพูดสั้น ๆ โดยสรุป คือพูดถึงหลักการ แต่ถ้า พูดถึงอานิสงส์ หรือกระบวนการต่าง ๆ เขาพูดไว้เยอะแยะมากมายเลย เคยเจอหนังสือ เขียนตั้งกว้างเยอะ มากเลย เรอื่ งของปฏจิ จสมปุ บาทอยา่ งเดยี ว อาจารยก์ เ็ ลยถามวา่ เรยี นเพอื่ รู้ หรอื เรยี นรเู้ พอื่ ทจี่ ะออก เรยี น เพื่อรู้ หรือเรียนรู้เพื่อที่จะออกจากวัฏฏะ คนละอย่างกันนะ เรารู้ถึงวัฏสงสารเป็นไปอย่างไร วนไป เรียน จบแล้วก็วนต่อไป เดินเที่ยวแล้วเที่ยวอีก หลายรอบแล้ว ก็ยังไม่ยอมออกจากวัฏฏะอีก แล้วทาอย่างไรได้ เรียนรู้เพื่ออะไร
พระพทุ ธเจา้ ตรสั ใหร้ วู้ า่ การเวยี นวา่ ยตายเกดิ ในภพภมู วิ ฏั สงสารนนั้ ไมม่ จี ดุ เรมิ่ ตน้ ไมม่ ที สี่ นิ้ สดุ แต่ ธรรมะที่พระองค์ทรงตรัสรู้ ธรรมะที่พระองค์ทรงตรัสรู้ นั่นคือแนวทางที่จะออกจากวัฏสงสาร คือการตัด ภพชาติ การออกจากทุกข์อย่างสิ้นเชิง เพราะฉะนั้นการรู้อะไร พระองค์ตรัสรู้เรื่องทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค อะไรเป็นเหตุให้เกิดทุกข์ คืออวิชชา อวิชชา...ไม่รู้อะไร ไม่รู้เรื่องของรูปนามขันธ์ ๕ ว่าเป็นของไม่เที่ยง เป็น ทุกข์ เป็นอนัตตา
เพราะเราโดยส่วนใหญ่ เกิดมาก็รู้ว่ารูปนามขันธ์ ๕ เป็นตัวเรา เป็นของเรา เป็นของเรา เป็นของเรา แล้วก็อยากให้ตั้งอยู่ อยากให้นิ่ง อยากอยู่เที่ยง ๆ อยากให้เป็นอยู่อย่างนี้ ไม่ยอมมีการเปลี่ยนแปลง พอมี
