Page 104 - ธรรมปฏิบัติ 2
P. 104
80
อยู่ตลอดเวลา และธรรมะเหล่านี้นี่แหละ ที่บอกว่า “เป็นสิ่งที่ควรน้อมเข้ามา
ใส่ตัว”
ในบทของการบูชาพระธรรม สวากขาโต ภควตา ธัมโม.. เป็นสิ่งที่
ควรน้อมเข้ามาใส่ตัว ที่เรียกว่า “โอปนยิโก ปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญญูหิ” “โอปนยิโก” สิ่งที่ควรน้อมเข้ามาใส่ตัวของเราคืออะไร ? น้อมเข้ามาเพื่อ ประโยชน์อะไร ? เราเห็นประโยชน์อะไรเราถึงน้อมเข้ามาใส่ตัว ? สภาวธรรม ที่เกิดขึ้น จิตที่ผ่องใส จิตที่บริสุทธิ์ จิตที่สงบ จิตที่สว่าง และทาให้เรามี ปัญญา เราไม่ทุกข์ จิตประเภทนี้ควรน้อมเข้ามาใส่ตัวไหม ? ควรน้อมให้ เกิดขึ้นกับตัวเราบ่อย ๆ หรือเปล่า ?
เมื่อน้อมเข้ามาแล้วทาให้เรามีความสุข มีความเบิกบาน ทาให้เรา ผ่องใส ไม่ทุกข์กับอารมณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น ตรงนี้ล่ะ “โอปนยิโก” และความ สว่างความผ่องใสของจิต ความโล่งความโปร่งความเบาของจิต ตัวเราเอง เป็นผู้รู้เอง เขาเรียก “ผู้ปฏิบัติย่อมรู้ได้ด้วยตนเอง” จิตเราว่าง เราก็รู้เอง จิตเราเบา เราก็รู้เอง จิตสงบ เราก็รู้เอง จิตเราโล่ง ก็รู้เอง จิตทุกข์ ก็รู้เอง เพราะฉะนั้น จึงเรียกว่าเป็น “ปัจจัตตัง” รู้ได้เฉพาะตน ตรงนี้แหละเป็นการ เห็นสภาวธรรมที่เกิดขึ้นกับจิตของเรา
ถ้าเราน้อมธรรมะเหล่านี้เข้ามาใส่ตนบ่อย ๆ ทาให้เกิดขึ้นกับจิตใจ ของเราบ่อย ๆ ชีวิตเราจะเป็นอย่างไร ? การดาเนินชีวิตของเราจะเป็น อย่างไร ? เราอยู่อย่างมีความทุกข์ หรืออยู่อย่างมีความสุข ? ถ้าเราสามารถ ทาได้ ทาจิตของตนให้ว่างเบา มีความสงบอยู่เนือง ๆ ในชีวิตประจาวันของเรา เราก็จะอยู่ด้วยความสุข ความสบาย ความเบิกบาน ตรงนี้เป็นสิ่งสาคัญ เป็นสิ่งที่ควรน้อมเข้ามาใส่ตัว
เพราะฉะนั้น เมื่อจิตเรามีความผ่องใส ความเบิกบาน มีแต่ความ สงบ มีความสุขอยู่แล้ว ความคิดที่เกิดขึ้นก็จะเป็นไปในแบบของความมี เมตตา เมื่อจิตมีเมตตา จิตก็จะประกอบด้วยกุศล มีเมตตา กรุณา มีความ
