Page 138 - ธรรมปฏิบัติ 2
P. 138
114
คิดไม่ได้ยาวไกล คิดอะไรก็ทา คิดอะไรก็ทา แล้วกิริยาที่ออกมาก็ดูไม่ดี ไม่ งดงาม เปรียบเทียบเหมือนกับมีเครื่องประดับราคาแพงมาก ราคาเป็นโกฏิ แต่ลืมอาบน้า ! เอาไปแขวนคอ ไม่หวีผม ไม่อาบน้า ไม่แต่งตัวเลย เอา เครื่องประดับราคาเป็นโกฏิไปแขวน คนเห็นก็.. ไม่รู้จะสวยหรือจะเป็นยังไง
เพราะฉะนั้น เรามีของมีค่า ธรรมะเป็นเครื่องที่สูงค่า พยายามขัดให้ มันเปล่งประกาย เหมือนเครื่องประดับที่เราขัดบ่อย ๆ ดูแล้วแวววาว เราก็ ต้องแต่งตัวด้วย ให้เหมาะสมกับธรรมะที่มี แต่งตัว แต่งกาย แต่งวาจา แต่ง จิตของเรา ให้ดูแล้วงดงามไปด้วย จะดูว่าของที่มีค่า เครื่องประดับที่มีค่า อยู่กับคนที่ควรค่า ดูแล้วค่าก็สูงยิ่งขึ้นไป บางครั้งถ้าเราไม่แต่งตัว ไม่หวีผม ไม่อาบน้า เครื่องประดับราคาเป็นล้านเป็นโกฏิไปแขวน.. ของจริงหรือของ ปลอม ? ไม่มั่นใจแล้ว แต่งตัวไม่เหมาะสมกับเครื่องประดับ เขาก็สงสัย แล้วของจริงหรือของปลอม แค่ทองเส้นโต ๆ แล้วไม่หวีผม หน้าดา ๆ เรา ก็สงสัยแล้ว แขวนของจริงหรือเปล่า
ธรรมะของเราก็เหมือนกัน แต่ละแห่งเวลาไปสอน ทุกคนบอก “ธรรมะเรามีค่ามาก ๆ”... ธรรมะไม่ใช่ธรรมะของเรา.. ธรรมะที่มาสอน ที่ ปฏิบัตินี่ เป็นสิ่งที่มีค่ามาก ๆ แล้วรู้สึกเลยว่าได้ประโยชน์จากธรรมะ เพราะฉะนั้น ถ้าเราย้อนกลับมาพิจารณาทบทวน เราอยู่กับธรรมะ ที่บอกว่า ปฏิบัติแล้ว สภาพจิตอย่างนี้ดียังไง สภาพจิตอย่างนี้ การกระทาของเราเป็น อย่างไร การกระทาต่าง ๆ เป็นไปด้วยจิตสั่งหรือเปล่า
ธรรมชาติของคนเรา การกระทาต่าง ๆ เป็นไปเพราะจิตสั่ง แต่ใน ขณะที่จิตสั่งให้ทา สั่งอยู่บนพื้นฐานของจิตประเภทไหน เป็นเพราะความรู้/ ความไม่รู้ ความเข้าใจในสิ่งที่ทากับไม่เข้าใจในสิ่งที่ทา หรือรู้แล้วรู้แบบไหน ทาในสิ่งที่ควรทาหรือไม่ควรทา เพราะฉะนั้น ให้พิจารณาตัวเราเองเยอะ ๆ ธรรมะคือการขัดเกลาตัวเรา เรื่องคนอื่นก็เรื่องคนอื่นไป เรื่องของใครก็ของ คนนั้น อยากให้เรามารู้ธรรมะ มีความเมตตาต่อกัน พอเรารู้ถึงความดีของ
