Page 150 - ธรรมปฏิบัติ 2
P. 150
126
เป็นอย่างไร ? แก้อาการส่วนไหนของเรา ? อย่างเช่น เราเคยเป็นคนเรื่อง มาก พอปฏิบัติไปแล้ว รู้สึกว่าเรื่องน้อยลงแล้วนะ เห็นไหม..เรารู้ว่าเราดีขึ้น เราพัฒนาขึ้น เพราะอะไร ? ถ้าเรารู้ว่า การเรื่องมากของเรา นามาซึ่งความ ทุกข์ของผู้อื่น พอเราลดลง คนอื่นก็จะพลอยสบายไปด้วย
ทาไมอาจารย์ถึงบอกว่า เรื่องมากของเรา นามาซึ่งความทุกข์ของคน อื่น ? บางครั้งเราไม่รู้ตัว คนอื่นจะรู้ว่าเราเรื่องมาก ตัวเองก็รู้สึกว่าตัวเอง ไม่ใช่คนเรื่องมาก พูดนิดเดียว แต่ทาไมเขาราคาญ ? แต่ถ้าเรารู้ตัวเองด้วย พอปฏิบัติไปแล้ว รู้สึกว่าเราพูดน้อยลง พูดกระชับขึ้น พูดตรงประเด็น มากขึ้น อันนี้คือบัญญัติที่เราได้ แต่สภาพจิตที่เกิดขึ้น ที่เรารู้ได้ ที่เหตุนี้เกิด ขึ้นเพราะอะไร ? เพราะจิตเราเป็นอย่างไร ? เพราะเรารู้อะไร อาการเหล่านี้ จึงลดลง น้อยลง ? ถ้าเรารู้ถึงลักษณะตรงนี้ได้ดี จะดีมาก ๆ
เพราะฉะนั้น ก็ฝากเอาไว้... การปฏิบัติธรรม ต้องพิจารณาท้ังสอง ส่วน ทั้งส่วนที่เป็น “บัญญัติ” และส่วนที่เป็น “ปรมัตถ์” ส่วนที่เป็นบัญญัติ คือ เรื่องราวที่เกิดขึ้น แล้วเราก็มีเป้าหมาย/เจตนา ที่จะพัฒนาขัดเกลาตัวเรา อาการไหนที่เราไม่ดี เราก็ขัดเกลาตัวเรา มาทบทวนดูตัวเราให้มาก นอกจาก ขัดเกลาจิตใจของเรา
อีกส่วนหนึ่งคือ การมุ่งไปสู่มรรคผลนิพพาน การมุ่งไปสู่มรรคผล นิพพาน จริง ๆ ว่าโดยสภาวะ เขาก็ “ขัดเกลา” ไปในตัวอยู่แล้ว อายุอารมณ์ ของเราก็จะบางลง น้อยลง สั้นลง โดยปกติอยู่แล้ว เพียงแต่ว่าถ้าเรา พ จิ า ร ณ า ด บู ญั ญ ตั คิ ว บ ค ไ่ ู ป ด ว้ ย ก จ็ ะ ร ก้ ู ว า้ ง อ กี เ ย อ ะ แ ต อ่ กี ส ว่ น . . ท เี ่ ร า ร อ้ ู า ก า ร เกิดดับของรูปนาม ที่เรามุ่งไปสู่มรรคผลนิพพาน เพื่อความหลุดพ้นนี้ ต้องมี ตัวมุ่ง มีเป้าหมายที่ชัดเจน มีความเพียรให้ต่อเนื่อง แล้วการเดินทางของเรา จะไปได้เร็ว ระยะทางจะสั้นลง
การแสดงธรรมมา ก็เห็นว่าสมควรแก่เวลา ก็ขออานิสงส์ผลบุญกุศล ต่าง ๆ ที่เราได้ทา ไม่ว่าจะเป็นจากการให้ทาน การรักษาศีล การเจริญภาวนา
