Page 385 - ธรรมปฏิบัติ 2
P. 385
361
ไปได้ยากหรือช้า
แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่ตั้งเจตนา หรือตั้งเป้าหมายไว้ว่าจะพยายามละหรือ
ควบคุมอารมณ์ หรือกิริยาอาการที่ไม่ดีของเรา เราก็จะทาได้ จะพัฒนาได้ เพราะกิริยาอาการที่ไม่ดี ไม่ได้เกิดบ่อย ๆ แต่นาน ๆ เกิดที ถ้าเรามีเจตนา พรอ้ มทจี่ ะละ เมอื่ เกดิ ขนึ้ มา กจ็ ะรไู้ ดเ้ รว็ พอรแู้ ลว้ กพ็ รอ้ มทจี่ ะละ อากปั กริ ยิ า ที่ไม่ดีก็จะไม่เกิดขึ้น อารมณ์ที่ไม่ดีก็จะตั้งอยู่ได้ไม่นาน การปฏิบัติธรรม ของเรา เราก็จะรู้ทันอารมณ์ตัวเองมากขึ้น พัฒนาตัวเองได้มากขึ้น เพราะ ฉะนั้น ให้เราตั้งใจปฏิบัติ
อย่างที่เรากาหนดรู้สภาพจิตเรา จิตที่มีกาลัง จิตที่มีความสุข จิตที่ว่าง จิตที่ผ่องใสเป็นอย่างไร เมื่อคืนที่บอกว่า “ทาจิตให้ว่าง” เมื่อจิตว่างแล้ว เรา จะเติมอะไรลงไปได้เยอะแยะมากมาย เติมความสงบเข้าไปก็ได้ เติมความ มั่นคงเข้าไป เติมความสุขเข้าไปให้เต็ม ให้มีพลัง แล้วใช้จิตที่มีกาลังเหล่านี้ แหละทาหน้าที่รับรู้อารมณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นทางทวารทั้ง ๖ ไม่ว่าจะเป็น รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส หรือธรรมารมณ์ที่เกิดกับใจ ก็ใช้จิตที่มีพลัง มี ความสงบ มีความตั้งมั่น ในการรับรู้ ใช้จิตที่มีกาลังพิจารณาสภาวธรรมที่ เกิดขึ้นว่าเป็นไปในลักษณะอย่างไร จะได้ไม่คล้อยตามอารมณ์ หรือไหล ตามอารมณ์ที่เกิดขึ้น
เมื่อไหร่ก็ตามที่จิตเราอ่อนกาลัง เมื่อมีอารมณ์เกิดขึ้น ก็ทาให้เกิด การคล้อยตาม ไหลตามอารมณ์ กาลังของสติของสมาธิน้อย ก็ทาให้คล้อย ตามอารมณ์ได้ง่าย เพราะฉะนั้น การปฏิบัติธรรมของเรา ให้เราเอาธรรมะ เป็นที่ตั้ง เอาสติสมาธิมาเป็นพลัง เอาปัญญามาชี้ทางในการดาเนินชีวิต ของเรา ไม่เอาอารมณ์มาเป็นผู้นา พิจารณาด้วยเหตุด้วยผล แล้วทุกอย่าง ก็จะเป็นไปตามธรรม เราเป็นผู้ปฏิบัติธรรม ให้ธรรมเดินหน้า ให้ธรรมเป็น ที่ตั้ง ปัญญาชี้ทางไป แล้วจะเดินได้ถูกทาง การเดินทางของเราก็จะเป็นไป ได้ด้วยดี
