Page 388 - ธรรมปฏิบัติ 2
P. 388
364
รูปนามนี้เกิดดับและเปลี่ยนไปตลอดเวลา เปรียบเทียบแบบนี้... หน้านี้ กับหน้าตอนเด็ก หน้าเดียวกันหรือคนละหน้า ? รูปอันนี้กับรูปตอนเด็ก เป็นรูปเดียวกันหรือคนละรูป ? เป็นเนื้อเดียวกันหรือคนละเนื้อ ? เป็นเซลล์ เดียวกันหรือคนละเซลล์ ?
เห็นไหม เขาก็เปลี่ยนไปเรื่อย ผลัดไป ผลัดไป... เป็นรูปใหม่ แต่ ชื่อเดิม เราจึงจากันได้ นี่คือความไม่เที่ยงของรูปนาม เขาเปลี่ยนอยู่ตลอด เวลา แล้วเรายึดอะไรเป็นเรา ? ที่ยึดเป็นเราก็คือ ทิฏฐิ ความเชื่อ ความเห็น ความเข้าใจ ความคิด ตรงนั้นแหละที่ให้ยึดว่าเป็นเรา ยึดอะไรเป็นเราทั้ง ๆ ที่ เขาเปลี่ยนตลอดเวลา ? เส้นผมนี้ก็ไม่ใช่เส้นผมตอนเด็ก ๆ หรอก เหลือ แต่ฟันนะ มีติดมาบ้าง แต่ฟันก็เปลี่ยน ฟันงอกตลอดเวลา แต่ก็สึกไป ตลอด เราใช้งาน มันก็สึกไปเรื่อย ๆ บางคน สึก สึก...แล้วมันงอกช้ากว่า สึก ก็จะเหี้ยน แต่ถ้างอกสมดุลก็ยังอยู่เท่าเดิม เห็นไหม ทุกอย่างก็ เปลี่ยน เปลี่ยน
ถ้ามันไม่สึก มันอยู่ในปากไม่ได้หรอก นึกถึงเขี้ยวหมูที่มันงอก ทะลุออกมา เขี้ยวเสือก็ยังสึกไป มันใช้งาน มันแทะไม้บ้างอะไรบ้าง เพื่อให้ มันสึกให้มันคม มนุษย์เราแปรงฟัน เคี้ยวของ แล้วใช้งานไป เขาก็สึกไป ก็เหลืออยู่เท่าเดิม หรือยาวกว่าเดิมนิดหน่อย หรือไม่ก็สั้นกว่าเดิมไปนิดหนึ่ง นี่คือความไม่เที่ยง ความเปลี่ยนแปลงของรูปอันนี้ ที่เรามองข้ามหรือมอง ไม่เห็น แต่นี่ไม่สาคัญเท่ากับการเห็นการเกิดดับของรูปนามที่ปรากฏขึ้นมา อารมณ์อะไรเกิดขึ้นมา เราดูแล้วก็ดับไป มีแล้วหมดไป มีแล้วหายไป ตรง นั้นแหละเป็นทางลัดที่จะทาให้จิตเราปล่อยวางได้ง่ายที่สุด ได้เร็วที่สุด
รูปนี้เป็นไปตามธรรมชาติ ถึงไม่เห็นก็ไม่เป็นไร ถ้าเห็นรูปนามภายใน ดับ ก็สามารถละการยึดมั่นถือมั่นในรูปอันนี้ได้แล้ว เพราะอะไร ? พอแยก รูปนาม ความเป็นเราหายไป ความไม่มีตัวตนเกิดขึ้น รูปนี้ก็ว่างเปล่า เมื่อ เห็นรูปว่างเปล่า รู้สึกว่าต้องยึดรูปนี้ไหม ? ตรงที่เห็นว่ารูปว่างเปล่า นั่นคือ
