Page 403 - ธรรมปฏิบัติ 2
P. 403
379
ปัญหาเรื่องอาการเดิม ๆ นี่เป็นมานานแล้ว เป็นตั้งแต่คนก่อน ๆ จนถึง คนใหม่ ท่านแม่ครูก็ถามว่า ที่บอกว่าอาการเดิม อาการก่อนหน้านั้นมันดับ หรือยัง ? ดับไปแล้ว แล้วอันนี้เกิดใหม่หรือของเก่า ? เกิดใหม่... แล้วทาไม ถึงเรียกว่าของเดิม ? คิดว่ามันเหมือนเดิม! เพราะเราคิดว่ามันเหมือนเดิม รู้สึกว่ามันเหมือนเดิม ถามตัวเองว่าเป็นของเดิมหรือเปล่า... ก็เป็นของใหม่ แต่รู้สึกเหมือนเดิม ตรงที่ความรู้สึกเหมือนเดิมคืออะไร ? นั่นคือความเห็น ความเข้าใจ แต่ไม่รับว่ามันเป็นของใหม่ แสดงว่าไม่ได้อยู่กับปัจจุบัน เพราะ ไม่เห็นว่าอาการมีลักษณะแตกต่าง
ถา้ อยกู่ บั ปจั จบุ นั บลั ลงั กก์ อ่ นหนา้ นเี้ ขาดบั แบบเปน็ จงั หวะ เปน็ จงั หวะ ช้า ๆ พอขึ้นมาบัลลังก์นี้ ตอนเริ่มเกิดขึ้น มันดับแบบช้า ๆ เท่าเดิม ตั้งใจ แล้ว! ลองดู เข้าไปข้างในอาการเกิดดับที่มันช้า ๆ สิว่า เข้าไปอีกเขาจะเป็น อย่างไรอีก ? พอเรารู้สึกว่าเหมือนเดิม เพราะว่าเกิดดับแบบช้า ๆ แล้วเรา ก็นิ่งดูไปเรื่อย ช้า ๆ ๆ ก็อยู่อย่างนั้นแหละ! ทีนี้พอเห็นเกิดดับเหมือนเดิม เมื่อไหร่ ลองดู ในอาการที่เหมือนเดิมนั่นแหละ ยังมีอะไรที่แตกต่างออก ไป ? ยังมีอยู่นะ อย่าคิดว่าเหมือนเดิมนะ! เกิดชาติหน้าก็ไม่เหมือนเดิมหรอก หน้าก็ไม่เหมือนเดิม... ตรงนี้คือทุกอย่างไม่เที่ยงมีการเปลี่ยนแปลง แต่ที่จะ เห็นความต่างได้ ก็อยู่ที่สติกับสมาธิของเรา ไม่ใช่อยู่ที่อาการ
การที่จะมีสติ มีสมาธิ มีปัญญาที่จะเห็นความแตกต่างได้ ก็ต้องใส่ใจ มากขึ้น เข้าให้ถึงอาการให้มากขึ้น ตรงนี้แหละโยคีจะต้องสังเกต ถ้าทาอย่างนี้ เดี๋ยวก็จะเห็นการเปลี่ยน เปลี่ยน เปลี่ยน ไปเรื่อย... แม้แต่ความว่างก็จะไม่ เหมือนเดิม ความสุขก็จะไม่เหมือนเดิม ความเบาก็จะต่างออกไป นับประสา อะไรกับแค่อาการเกิดดับ เพราะฉะนั้น วิธีการกาหนดสภาวะที่เกิดขึ้น เวลาอาจารย์บอกว่าให้เกาะสภาวะก็ต้องเกาะ บอกให้มุ่งก็ต้องมุ่ง และให้มุ่ง ทุก ๆ อาการ ถ้าบอกให้จับใจรู้ที่ทาหน้าที่รู้อารมณ์ ก็ต้องจับใจรู้ที่ทาหน้าที่ รู้ทุก ๆ อารมณ์ที่เข้ามา ไม่ใช่เฉพาะตอนที่นั่งหรือตอนที่ให้ทดลอง เอาไป
