Page 407 - ธรรมปฏิบัติ 2
P. 407
383
น้องเรา
ตอนที่ออกแสวงหาธรรมะ เราก็ลืมญาติพี่น้องหมด เพราะเรารู้สึก
ว่าเราตัดหมดแล้ว ญาติเราคือพระพุทธเจ้า พี่น้องเราคือธรรมะ ญาติพี่น้อง คือสหธรรมิกผู้ปฏิบัติธรรมด้วยกัน เขาเรียกว่า “เป็นญาติธรรม” เรารู้สึกมี ความผูกพัน มีความรู้สึกดี ๆ ให้กัน สนิทกัน บางครั้งยิ่งกว่าญาติพี่น้องที่ เกิดตามกันมา เพราะความรู้สึกเราเป็นไปด้วยธรรม คือเรามีแนวคิดเดียวกัน ว่าเราสละชีวิตเพื่อธรรมะ พอสละชีวิตเพื่อธรรมะ ตายเมื่อไหร่ก็ได้! เดินเข้า ป่าทั้ง ๆ ที่รู้ว่าอันตรายก็ไป อยากรู้! จริง ๆ กลายเป็นการผจญภัยอย่างหนึ่ง เป็นการเที่ยวแสวงหา พอกลับไปเยี่ยมโยมที่บ้าน เขาดีใจมากเลย เพราะเรา หายไปนาน... เลยบอกว่าไม่ห่วงใครเลย เราไปเหมือนกับว่าเราตัวคนเดียว ตายเมื่อไหร่ก็ได้ ที่ไหนก็ได้ เรามีพระพุทธเจ้าเป็นที่พึ่ง
คาว่า “เรามีพระพุทธเจ้าเป็นที่พึ่ง” จึงทาให้จิตเรามั่นคง กล้าหาญ อาจหาญ มีความตั้งมั่นไม่กลัวตาย แต่ยังไม่ได้อะไรเลย ธรรมะนี่ยังไม่รู้เลย นะ แต่ไม่กลัวตาย สิ่งที่ได้คือความกล้าหาญ ความตั้งมั่น เขาเรียก “ศรัทธา” ความเชื่อมั่นความตั้งมั่นในธรรม แค่นั้นแหละ... เราก็มุ่งไปแสวงหาอยู่สอง ปีกว่า ๆ นั่นแหละถึงได้มาที่นี่ ได้มาเจอท่านแม่ครู มาครั้งแรกเลยนี่ ศาลา อนัตตาไม่มี มีแต่ต้นยาง มีโต๊ะตั้งวางอยู่ พอโยมเขาพามา ไม่รู้จักหรอกตอน นั้น ไม่เคยได้ยินชื่อท่านด้วยซ้า รู้แต่ว่าเขาบอกว่ามีแม่ชีอยู่องค์หนึ่ง อยู่ที่ตรัง ไปไหม ท่านเก่ง... พอมาปุ๊บ อาจารย์ไม่ได้คุยกับท่านแม่ครูหรอก มีพระท่าน ถามธรรมะ ตอนนั้นอาจารย์ไม่กล้าถามหรอก ไม่กล้าคุย เป็นคนขี้กลัว ได้ แต่นั่งฟัง
พอท่านคุยกับพระไปสักพัก ฟังแล้วรู้สึกคุ้นภาษาที่ใช้ ขณะนั้นคิดอยู่ ในใจ ใช่แล้ว ใช่แล้ว! ใช่อะไรก็ไม่รู้หรอก คือมันเป็นอะไรที่เรารู้สึกว่าแปลก ทาไมเราถึงรู้สึกว่าใช่ ทาไมเราต้องสรุปอย่างนั้นทั้ง ๆ ที่เราไม่เคยรู้จัก แต่ ภาษาหรือบรรยากาศที่เกิดขึ้นมันคุ้น มันเหมือนกับเป็นตัวบอกอย่างหนึ่งว่า
