Page 409 - ธรรมปฏิบัติ 2
P. 409
385
นั่งคุยกันตรงนี้ ท่านก็เลี่ยงไป ท่านจะไม่เดิน ทาไมถึงไม่เดินผ่านโยคี ท่าน บอกว่าเดี๋ยวรบกวนเขา เขาสนทนาธรรมกัน เดี๋ยวกลายเป็นการรบกวนเขา ท่านจะเลี่ยงไป ที่จริงครูบาอาจารย์เดินผ่าน โยคีดีใจแหละ แต่ท่านบอก ไม่เอา กลัวรบกวนเขา ท่านก็เลี่ยง ๆ อยู่ตั้งสามเดือนนะ เดินไปโรงทาน มาที่กุฏิ อาจารย์ก็อยู่ตรงนี้ ไม่ค่อยได้เห็น ไม่ค่อยได้ถามธรรมะท่าน
หลัง ๆ อาจารย์ก็หา “วิธี” เอง จนคุณยาย-แม่ท่านแม่ครู บอกพระรูป นี้ฉลาดนะ! ท่านเล่าให้โยคีฟัง พอเห็นท่านแม่ครูเดินมา รีบเดินออกมาให้ ท่านแม่ครูเห็น เมื่อไหร่ที่ท่านแม่ครูเดินกับคุณยายที่ถนน อาจารย์ก็ออก จากกุฏิแล้วก็มานั่งให้ท่านเห็นสักหน่อย ขา ๆ ดีเหมือนกัน ที่จริงเจอก็ไม่ กล้าพูดไม่กล้าถามหรอก แค่อยากเห็น กว่าที่ท่านจะสอนธรรมะท่านก็ถามนะ ตอนนั้นเราขยายโรงทานแล้วทาสีโรงทาน ท่านถามอาจารย์ว่าจะเสียศักดิ์ศรี ไหมถ้าท่านจะถวายความรู้ ท่านใช้คาว่า “ถวายความรู้” ไม่ใช่จะเสียศักดิ์ศรี ไหมถ้าดิฉันจะสอน ท่านใช้คาว่า “ถวายความรู้” รีบเลย ดีใจมากเลย อาตมา ไม่มีศักดิ์ศรีหรอก รีบคือรู้สึกอยากฟังธรรมมานานแล้ว อยากรู้ธรรมะ...
ตอนนั้นไม่รู้อะไรหรอก พอเจอท่านแม่ครู สิ่งที่รู้มามันหายหมด สิ่งที่ เรารู้มา ศึกษามา ที่เราเข้าใจ เหมือนถูกตัดออกไป กลายเป็นภาชนะว่างเปล่า แล้วก็เติมสิ่งใหม่อย่างเดียว ก็เลยสะดวกตรงที่ว่าเพราะเติมสิ่งใหม่ เวลาท่าน สอนอะไร เราก็พร้อมที่จะรับ! เพราะเติมสิ่งใหม่ ท่านให้ทาแบบนี้ เราก็ทา! จริง ๆ เราทาแล้วไม่เข้าใจด้วยซ้าว่าเรียกว่าอะไร รู้แต่ว่า เออ! แปลกดี ทา แบบนี้ก็ได้ ทาแบบนี้ก็ได้... พอแยกรูปนามปุ๊บ เอ๊ะ! ทาได้ยังไง ให้ใจออก มาข้างนอกในที่ว่าง ๆ ทั้ง ๆ ที่เราไม่เคย พอออกมาในที่ว่าง ๆ รู้สึกยังไง เออ! แปลกดี ทาไมมันรู้สึกอย่างนี้! ทาไมรู้สึกโล่ง ๆ ทาไมรู้สึกเบา ๆ เมื่อ ก่อนทาไมไม่รู้สึกเลย ?
เราพยายามนั่งสมาธิให้จิตเราโล่งเราว่าง นั่งเป็นชั่วโมงสองชั่วโมงไม่ เคยเจอ แต่พอท่านบอกแค่นี้เองทาไมรู้สึกโล่งว่าง แล้วท่านให้ย้ายจิต จิต
