Page 494 - ธรรมปฏิบัติ 2
P. 494
470
ที่อาจารย์ถามว่า สภาพจิตเป็นอย่างไร ? เปลี่ยนไปอย่างไร ? อัน นี้อย่างหนึ่งที่นักปฏิบัติควรจะรู้ ขณะใหญ่เมื่อเราปฏิบัติธรรมไป ที่พูดเมื่อ กี้ว่า เราต้องการขัดเกลาจิตใจของเรา ต้องการเปลี่ยนตัวเอง เวลาเราปฏิบัติ มาเรื่อย ๆ ธรรมะจะถึงไหนนั่นอีกเรื่องหนึ่ง แต่สิ่งที่เราต้องรู้คือ จิตใจเรา เปลี่ยนไปอย่างไร ? อะไรบ้างที่เปลี่ยนไป ? เราเปลี่ยนบ้างไหม ? ในขณะ ที่เราเห็นอาการพระไตรลักษณ์ เห็นอาการเกิดดับของรูปนามที่เกิดขึ้น เห็น ความไม่มีตัวตน เห็นจิตที่ว่างไม่มีแก่นสาร เห็นร่างกายนี้ไม่บอกว่าเป็น เราของเรา เห็นจิตไม่บอกว่าเป็นเราของเรา ทาให้เราเข้าใจอะไรได้บ้าง ?
เปลี่ยนทัศนคติของเราอะไรบ้าง ? ตรงนื้ไม่ใช่แค่เปลี่ยนทัศนคติ เราเห็น “สัจธรรม” ทิฏฐิคือความเห็น เราเห็นจริง ๆ เราเห็นสัจธรรมจริง ๆ แต่เราไม่ยอมเปลี่ยนทัศนคติของตัวเอง คือเราไม่เชื่อในสิ่งที่เราเห็น ถ้าเรา ไม่เชื่อในสิ่งที่เราเห็น เราจะเปลี่ยนตัวเองไม่ได้เลย เชื่อในสิ่งที่คิดแต่ไม่เชื่อ ในสิ่งที่เห็น เชื่อในเหตุผลแต่ไม่เชื่อเหตุปัจจัย เชื่อในสิ่งที่ผ่านมาแต่ไม่เชื่อ ในสิ่งที่กาลังปรากฏและกาลังเป็นอยู่ แต่บางคนเขาเชื่อในสิ่งที่เขาเห็น แม้ เพียงนิดเดียว...
เคยได้ฟังพระที่มาเลย์ เขาบอกว่าเขานั่งสมาธิปฏิบัติธรรม ปฏิบัติ ไปสักพักเขาเห็นแสงสว่างเกิดขึ้น เขาก็ โอ! คนเรามีแค่นี้เอง จิตสว่างก็นึกถึง ดวงอาทิตย์ ดวงอาทิตย์สว่างเพื่ออะไร ? ดวงอาทิตย์สว่างขึ้นมาให้สัตว์โลก ได้รับประโยชน์ เขาเห็นแสงสว่างอันนั้น เขาจะทาตัวเหมือนดวงอาทิตย์ ให้ ที่พึ่งพิงให้เมตตากับคนอื่น ให้ประโยชน์กับคนอื่น อาจารย์ฟังแล้ว เออ! คิด เก่งนะ เขาเห็นแล้วเขาคิด... สภาวธรรมที่เราเห็น ธรรมะที่เราเห็น ยังลึกซึ้ง กว่านั้น เห็นความไม่มีอะไรเลย รูปไม่ใช่ของเรา ว่างเปล่า ดูเมื่อไหร่เขาก็หาย แม้แต่ตัวจิตเองก็ว่างเปล่า ไม่บอกว่าเป็นเรา อาจารย์จึงถามว่า เขาบอกอะไร กับเรา ? นี่คือวิธีคิดหรือมุมมองในสิ่งที่เกิดขึ้นกับเราจริง ๆ
ที่บอกว่า ถ้าเราเข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้นกับเรา เราเข้าถึงแต่ไม่เข้าใจใน
