Page 7 - ธรรมปฏิบัติ 2

เป็นจังหวะเดียวกับมีเพื่อนพระธุดงค์มาชวนออกธุดงค์ ใจท่าน อยากไปมาก แต่ก็ไม่กล้าไปเนื่องจากเกรงใจท่านพระครูโสภณปุญญาภิวัฒน์ เจา้ อาวาส ทา่ นจะไมม่ คี นชว่ ยงาน ถา้ ออกจากวดั ไป เกรงวา่ จะเปน็ การเนรคณุ แต่อีกใจหนึ่งก็อยากไป ท่านคิดซ้าแล้วคิดซ้าอีก คืนนั้นทั้งคืน “ไปดีไม่ไปดี” ถาม-ตอบ ถาม-ตอบ อยู่อย่างนั้น ไม่ได้หลับไม่ได้นอน
จนรุ่งขึ้นตอนเช้า ท่านตัดสินใจเก็บสิ่งของสัมภาระที่จาเป็นสาหรับ การธุดงค์ติดตัว ตอบคาถามในใจตัวเองว่า เราออกธุดงค์ครั้งนี้ไม่ได้ไปเพื่อ การท่องเที่ยว แต่หากอยู่ต่อไปก็คงจะไม่ได้อะไรจากสิ่งที่ต้องการแสวงหาใน เพศบรรพชิต จากนั้นท่านก็เข้าไปขออนุญาตท่านพระครูโสภณปุญญาภิวัฒน์ ว่าจะขอไปเที่ยว แต่ไม่ได้เรียนท่านว่าจะไปกี่วัน หลังจากออกธุดงค์นับตั้งแต่ วันนั้นเป็นต้นมา ท่านก็ไม่เคยกลับไปจาพรรษาที่วัดบ้านด่านอีกเลย
สาเหตุสาคัญที่ท่านอยากออกธุดงค์มาก เพราะท่านอยากทราบว่า พระธุดงค์เป็นอย่างไร ทาไมคนจึงศรัทธาพระธุดงค์ และสิ่งที่สาคัญที่ท่าน อยากทราบจริงๆ คือ เดินธุดงค์เพื่อแสวงหาอะไร ช่วงเริ่มออกธุดงค์ ท่าน ฉันมังสวิรัติ หากบางครั้งเลือกไม่ได้ท่านก็ใช้วิธีเจเขี่ย แค่มีข้าวฉันก็อยู่ได้ เดินธุดงค์ได้ ตอนนั้นในใจท่านคิดแต่เพียงว่า “เราเป็นลูกพระพุทธเจ้า ตาย ที่ไหนก็ได้” การออกธุดงค์ไปตามป่าเขาลาเนาไพร เป็นชีวิตที่อิสระไม่มีความ กังวลกับสิ่งใด ๆ เสมือนตัวคนเดียว ไม่ห่วงทางบ้าน และไม่เคยคิดถึงความ รู้สึกเป็นห่วงเป็นกังวลของญาติพี่น้องที่อยู่เบื้องหลัง คิดแต่เพียงว่าได้เจริญ รอยตามพระพุทธเจ้า
ขณะออกธุดงค์นั้นท่านไม่รู้สึกกลัวอะไร ไม่กลัวตาย ใจมุ่งอย่างเดียว ใจมคี วามเดด็ เดยี่ ว ทไี่ หนทชี่ าวบา้ นบอกวา่ อนั ตราย ทา่ นกเ็ ขา้ ไปธดุ งคท์ างนนั้ เหมือนเป็นความท้าทาย มีความสุข แต่ในขณะเดียวกันก็ต้องอยู่กับความ หวาดระแวงภัยต่าง ๆ ที่อาจจะเกิดขึ้นได้ อานิสงส์ที่ประจักษ์ชัดของการออก