Page 8 - ธรรมปฏิบัติ 2

ธดุ งคก์ ค็ อื การไดต้ บะบารมี ปา่ แตล่ ะแหง่ นนั้ มอี าถรรพแ์ ตกตา่ งกนั การธดุ งค์ ในปา่ ทา ใหผ้ เู้ ดนิ ธดุ งคม์ คี วามสา รวมกายวาจาในการอยรู่ ว่ มกนั ระหวา่ งมนษุ ย์ กับสิ่งที่มองไม่เห็น ผู้เดินธุดงค์ต้องมีความเคารพในธรรมชาติของป่า รวมทั้ง ให้เกียรติและไม่ล่วงเกินรุกขเทวดา ซึ่งจะส่งผลให้การเดินธุดงค์เป็นไปด้วย ความราบรื่น ไม่หลงป่า และรอดพ้นจากความอาถรรพ์ของป่า
ยังไม่ใช่ในสิ่งที่ต้องการแสวงหา
ตลอดสองปขี องการเดนิ ธดุ งคใ์ นปา่ ดงดบิ ทวั่ ทศิ เหนอื อสี าน ตะวนั ออก และประเทศเพื่อนบ้าน เป็นชีวิตที่เรียบง่ายและอิสระ ช่วงธุดงค์ในป่านั้น บางครั้งท่านก็อาศัยผ้าที่เขาไหว้เจ้าเอามาย้อมใหม่ ห่มเป็นจีวร ไม่มีปัจจัย ติดตัว เมื่อมีคนนาปัจจัยมาถวาย ท่านก็นาไปทาบุญต่อ มีอาหารวันละมื้อ ก็อยู่ได้ แม้จะทาทุกสิ่งที่เป็นกิจอันควรของพระธุดงค์ในการออกธุดงค์ ท่านก็ยังรู้สึกว่ายังไม่ใช่คาตอบในสิ่งที่ท่านแสวงหา
เมื่อออกจากธุดงค์ในป่าทางจันทบุรีแล้ว มีเหตุการณ์มหัศจรรย์เกิด ขึ้น เป็นเรื่องแปลกที่แปลกมาก คือท่านมีอาการเหมือนกับคนหลงทิศ ไม่ใช่ หลงทาง ทิศตะวันออกทิศตะวันตกสลับกันหมดเลย แล้วก็จาไม่ได้ว่า ทิศไหนเป็นทิศเหนือทิศใต้ เห็นดวงอาทิตย์อยู่ฝั่งนี้แต่ก็ไม่เชื่อว่าฝั่งนี้คือ ทิศตะวันออก แม้จะเป็นป่าที่เคยอยู่และมีความคุ้นเคย ในขณะเดียวกันท่าน ก็เริ่มมีความคิดอยากจะลงใต้ ทั้ง ๆ ที่ทางใต้เป็นอย่างไรไม่เคยรู้จัก แต่ รู้สึกอยากไป ท่านคิดอยู่เสมอว่าอยากไป อยากไป... เหมือนกับเป็นการ อธิษฐานจิต คิดแล้วคิดอีก ซ้าแล้วซ้าอีก จนมีความมุ่งมั่นชัดเจน ถึงไม่รู้ว่า จะไปอย่างไรก็จะไป