Page 75 - ธรรมปฏิบัติ 2
P. 75
51
เข้าสู่ปรมัตถ์ เมื่อเพิกบัญญัติก็เหลือแต่อาการ เมื่อเหลือแต่อาการ เราก็ต้อง พิจารณาอาการพระไตรลักษณ์
อาการพระไตรลักษณ์ คือ การเปลี่ยนแปลง การเกิดขึ้น การตั้งอยู่ การดับไป ของสภาวธรรมที่เกิดขึ้นอยู่ข้างหน้า เราเพิกบัญญัติ พอรูปว่าง กายหายไป แต่ยังมีอาการเคลื่อนไหวที่ปรากฏขึ้นมาให้กาหนดรู้ อาการของ รูปที่ปรากฏขึ้นมา ไม่ว่าจะเป็นสี เป็นแสง หรือเป็นเงา ๆ เป็นหมอก ๆ เป็น มัว ๆ ที่ปรากฏขึ้นต่อหน้าเรา นั่นคือลักษณะอาการของรูป แต่อาการของรูปนี้ เมื่อเป็นรูปละเอียด ก็จะเห็นชัดถึงการเปลี่ยนแปลงของเขา อาการของรูป เหล่านี้จะไม่นิ่ง ๆ เฉย ๆ จะมีการเปลี่ยนแปลงอยู่เป็นระยะ ๆ ซึ่งเป็นสภาว ธรรมที่ให้เรากาหนดรู้ เป็นรูปปรมัตถ์ หรือจะเข้าไปสู่รูปปรมัตถ์ เป็นการเพิก บัญญัติ
การกาหนดรู้กายในกายตรงนี้ อาการที่ปรากฏขึ้นมาเฉพาะหน้านั้น.. คาว่า “เฉพาะหน้า” คือ สิ่งที่เราเห็นอยู่ เกิดอยู่ ถึงแม้ว่าอาการเหล่านั้นจะ เกิดที่ร่างกาย เกิดที่รูป เกิดที่ตัว เกิดที่หัวเข่า เกิดที่ไหล่ เกิดที่ศีรษะ หรือ เกิดบริเวณหัวใจก็ตาม เมื่อความเป็นรูปร่างของตัวหายไป แต่เหลืออาการ เหล่านั้นปรากฏขึ้นมา นั่นก็คืออาการของกายอย่างหนึ่ง ที่เราต้องตาม พิจารณา ตามกาหนดรู้ถึงการเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ถึงความไม่เที่ยง.. ความ เป็นอนิจจัง ความเป็นทุกขัง ความเป็นอนัตตา ความวนเวียน ความเปลี่ยนไป หรือเป็นวัฏฏะ
วัฏจักรของรูปนามก็จะเป็นอยู่ในลักษณะอย่างนี้ คือมีความเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป... เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป... หมุนเวียนเปลี่ยนไป ไม่มีจุดเริ่ม ต้นและไม่มีที่สิ้นสุด เหมือนเป็นปฏิจจสมุปบาท ที่เกิด.. นามรูป สฬายตนะ ผัสสะ เวทนา ตัณหา อุปาทาน ภพ ชาติ ชรา มรณะ หมุนเวียนไม่มีที่ สิ้นสุด ไม่มีจุดจบ
การพิจารณาสภาวธรรมที่เกิดขึ้น สิ่งหนึ่งที่เราต้องพิจารณาก็คือว่า
