Page 188 - osoole-kafi-j2

‫اِﻣﻟَْﺣـ ﱠَﺘﺤْﻦَﯽﺴَأ َِأﻦْﺻِـﺟعَﯽﺤﺑِﺎﺎﺑَِﻟءَْﻨَﺒﺎَأ َْْوﺼـﻋ َﯾَْﺮﻦﻘِْه َأَِأﻀﻟْْﺣَََﻮﯽﻤاـاٌَﻟحﺪﱠﻠ ُﺑَﻪﻣْ َِْﻦﮑﻋﺘُﱠﺰﻣُﻮ ََوﺤٌ ﱠبﻤَﺟﻓٍِﺪﯿﱠﻞَﻬَـﻋ َﺎﻋَْﻠﻦﺑِ ﱠﺎَﻟﯽﻋْ َﻠِﻌاﻟْﱢْﺮﯽَﻤﺑِْْﻮ ِضﻦَتَاﻋﻟِْْإﻬَـﺤﱠنَِﺪﮑاﻟِﱠﻠﻢيَﻪِإَﻋﻟََﯾ ْْﻔﻦﯽَﻌ ََأﻋُﺒﻞْْﮐـَﺒَﻣِﺪِﺎﺮاَﯾﻟُوﱠﻠَﻟْﺸِﻪـﺎ ُِﺑءﺪْ ِﻦياﯾُﻟْﻌُْﻤ َِﻐﻄﯿ َﺮﯽ ِهﻓَُﻠَﻋﺎ ٌِنﻦ اَﻟْﮐـ ُﺤَﺬَاﺴـﯿَْو ِﻓُﻦَﻠﺑﺎْ ٌِنﻦ اَﻟﮐْـ ُﻤ َﺬْاﺨ َﺘـَوﺎ ِﻓُرَﻠ َﺎﻗـ ٌﺎن َلَﮐـ َﺧَﺬَاﺮ ََوج ﻓُِإَﻠﻟَﯿﺎَْﻨـٌنﺎﻟَﺎﻣِ ﯾُْﻦْﻌ َأَﻄﺑِﯽﯽ‬
‫اﺻﻮل ﮐﺎﻓﯽ ﺟﻠﺪ ‪ 2‬ﺻﻔﺤﻪ ‪ 90‬رواﯾﻪ ‪9‬‬

‫ﺣﺴـﯿﻦ ﺑﻦ ﻣﺨﺘﺎر ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﺳـﯽ ﺑﻦ ﺟﻌﻔﺮ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم در ﺑﺼﺮه ﺑﻮد‪ ،‬اﻟﻮاﺣﯽ ﮐﻪ از ﻃﺮف ﻋﺮض ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬از آن‬
‫ﺣﻀـﺮت ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽ رﺳﺪ ﮐﻪ ‪ :‬دﺳﺘﻮر ﻣﻦ ﭘﺴﺮ ﺑﺰرﮔﺘﺮم اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﻼﻧﯽ اﯾﻦ ﻣﻘﺪار ﺑﺪه و ﺑﻪ ﻓﻼﻧﯽ آن ﻣﻘﺪار و ﺑﻪ دﯾﮕﺮي آن‬

‫ﻣﻘﺪار و ﺑﻪ ﻓﻼﻧﯽ ﭼﯿﺰي ﻧﺪﻫﺪ ﺗﺎ ﺧﻮدم ﺑﯿﺎﯾﻢ ﯾﺎ ﺧﺪاي ﻋﺰوﺟﻞ ﻣﺮگ ﻣﺮا ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺧﺪا ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻓَُﻠـﺎﻧ ًﺎ‬ ‫َأ ﱠن‬ ‫اﻟْ َﺤﺒْ ِﺲ‬ ‫ﻣِ َﻦ‬ ‫ِإﻟَ ﱠﯽ‬ ‫َﮐ َﺘ َﺐ‬ ‫َﻗـﺎ َل‬ ‫ع‬ ‫اﻟْ َﺤ َﺴ ِﻦ‬ ‫َأﺑِﯽ‬ ‫َﻋ ْﻦ‬ ‫َﯾﻘْ ِﻄﯿ ٍﻦ‬ ‫ﺑْ ِﻦ‬ ‫َﻋﻠِ ﱢﯽ‬ ‫َﻋ ْﻦ‬ ‫ُﻣ ْﺤ ِﺮ ٍز‬ ‫اﺑْ ِﻦ‬ ‫َﻋ ِﻦ‬ ‫َﻋﻠِ ﱟﯽ‬ ‫ََأﺳ ﱢﯿْﺣ َُﺪﻤـ ُوُﻟﺪْ ِﺑْﺪ ُﻦيﻣَِوْﻬ ََﻗﺮاْﺪَنﻧَ ََﻋﺤﻠْْﺘُﻦ ُﻪﻣُ َُﮐﺤﻨَْﯿﱠﻤﺘِ ِﺪﯽﺑْ ِﻦ‬ ‫‪-10‬‬
‫اﺑْﻨِﯽ‬

‫اﺻﻮل ﮐﺎﻓﯽ ﺟﻠﺪ ‪ 2‬ﺻﻔﺤﻪ ‪ 90‬رواﯾﻪ ‪10‬‬

‫ﻋﻠﯽ ﺑﻦ ﯾﻘﻄﯿﻦ ﮔﻮﯾﺪ‪ ،‬ﻣﻮﺳـﯽ ﺑﻦ ﺟﻌﻔﺮ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴـﻼم از زﻧﺪان ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺖ ﮐﻪ ‪ :‬ﻓﻼﻧﯽ ﭘﺴـﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ ‪ ،‬آﻗﺎ و ﺳـﺮور ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﻦ‬
‫اﺳﺖ ‪ ،‬ﻣﻦ ﮐﻨﯿﻪ ﺧﻮدم را ﺑﻪ او ﺑﺨﺸﯿﺪه ام ‪.‬‬

‫َ‪1‬ﺣ َ‪1‬ﺪ‪َ ٌ -‬أث ْﺣَو َﻤﻟَﺎُﺪ َأﺑﻟْْ َُﻘﻦﺎ ِﻣَ ْﻬكَﺮاَﻓَﺄَن ْﺧﺒَِﻋ ْﺮْﻧِﻦﯽﻣُ ََﻣﺤ ﱠِﻤﻦ ِاﺪﻟْﺑِﺈْ َﻣِﻦﺎ ُمَﻋﺑَﻠِﻌْﱟ َﯽﺪ َﻋَ ْكﻦ َﻓَأﺑَِﻘﺎﯽَل َﻋاﺑﻠِْﻨِ ﱟﯽﯽاﻟﻓَُْﻠَﺎﺨ ﱠٌﺰنا ِز َﻋ ْﻦ َدا ُو َد ﺑْ ِﻦ ُﺳ َﻠﯿْ َﻤﺎ َن َﻗﺎ َل ﻗُﻠْ ُﺖ ﻟَِﺄﺑِﯽ ِإﺑْ َﺮا ِﻫﯿ َﻢ ع ِإﻧﱢﯽ َأ َﺧﺎ ُف َأ ْن َﯾ ْﺤ ُﺪ َث‬