Page 235 - SMK ALAM DAMAI 2020

MANUAL PENGURUSAN 2020

DASAR-DASAR PENDIDIKAN KHAS DI MALAYSIA

Dasar mengenai pendidikan khas di Malaysia dinyatakan dalam Akta Pelajaran 1961. Dalam
bahagian 1 (tafsiran) Akta ini dinyatakan bahawa sekolah Pendidikan Khas menyediakan
layanan pendidikan khas untuk murid-murid yang kurang upaya. Pendidikan Khas telah bermula di
Malaysia sejak awal tahun 1920an di kalangan sukarelawan yang membuka sekolah-sekolah untuk
pelajar kurang upaya penglihatan dan pendengaran.

Laporan Jawatankuasa Kabinet (1978) yang mengkaji Perlaksanaan Dasar Pelajaran melalui
Perakuan 169. Perakuan ini menyebut; Dengan adanya kesedaran bahawa kerajaan seharusnya
bertanggungjawab terhadap pendidikan kanak-kanak cacat adalah diperakukan kerajaan hendaklah
mengambil alih sepenuhnya tanggungjawab pendidikan itu dari pihak-pihak persatuan yang
mengendalikannya pada masa ini. Di samping itu penyertaan oleh badan-badan sukarela dalam
memajukan pendidikan kanak-kanak cacat hendaklah terus digalakkan.

Mesyuarat Jawatankuasa Perancangan Pendidikan telah bersidang pada 30 Jun 1981 dan
memutuskan penubuhan sebuah Jawatankuasa Antara Kementerian untuk mengkaji dan menentukan
bidang tugas masing-masing mengenai kanak-kanak kurang upaya. Kementerian-kementerian yang
terlibat adalah:

1. Kementerian Pendidikan – bertanggungjawab memberikan pendidikan khas untuk
kanak-kanak bermasalah penglihatan, bermasalah pendengaran dan kanak-kanak bermasalah
pembelajaran (terencat akal) yang boleh dididik.

2. Kementerian Kesihatan – bertanggungjawab mengenal pasti di peringkat awal dan
menyaring kanak-kanak yang dilahirkan dalam keadaan berisiko.

3. Jabatan Kebajikan Masyarakat (kini Kementerian Pembangunan Wanita,
Keluarga dan Masyarakat) bertanggungjawab mewujudkan pendidikan kanak-kanak yang
kurang upaya fizikal, terencat akal sederhana dan teruk serta kanak-kanak spastik.

Akta Pendidikan 1981 pula meletakkan kepentingan peranan ibu bapa dalam perlaksanaan
pendidikan khas. Manakala Akta kanak-kanak 1989 (Children’s Act, 1989) memperkukuhkan
perlaksanaan pendidikan khas melalui dua perubahan yang ditekankan.

1. Pertama, amalan membuat diagnosis ke atas kanak-kanak berkeperluan khas yang
sebelum ini ilakukan oleh hanya ahli perubatan dipinda kepada konsep ‘koloboratif’ iaitu
diagnosis dilakukan oleh pelbagai pihak yang terlibat dalam pendidikan khas mengikut
kepakaran dan keperluan. Umpamanya, ahli psikologi pendidikan membuat diagnosis ke
atas keperluan mengikut pendidikan dan ahli patologi bahasa membuat penilaian terhadap
keupayaan berbahasa ke atas kanak-kanak berkeperluan khas. Apa yang jelas akta ini

225