Page 119 - Khubaboonchum
P. 119
ธรรมนุสรณ์ พระครูบาเจ้าบุญชุ่ม ญาณสํวโร ๕ มกราคม ๒๕๖๒
ธัูรรมดำ แต่ก็อย่ำหลงเชื่อยึดมั่น ถือมั่นในรูป เรื่องเล่ำตอนหนึ่งจำกหนังสือ “ย้อนรอยกรรม
ธรรมนำมธรรมเลย ทุกสิ่งทั้งปวงเป็นเพียงสังขำร ต�ำนำนพระสุพรรณกัลยำ”
สภำวธรรมปรุงแต่งเท่ำนั้น ในโลกนี้มีหลำยมิติ โดย หลวงปู่โง่น โสรโย
หลำยสภำวะ และโลกทิพย์อีก และทิพย์อ�ำนำจ “พบอำคันตุกะพระมหำมิตรเดิม”
ของผู้ทรงฌำน อภิญญำ มันไม่ใช่วิสัย ของคน
ธรรมดำจะหยั่งรู้ทรำบถึงได้ เป็นอจินไตย ขอให้ ...เรำได้พ�ำนักแสวงบุญไปชมไปนมัสกำรสถำนที่
เชื่อค�ำสอนสัจธรรม ของพระพุทธเจ้ำดีกว่ำ และ เก่ำแก่และศักดิ์สิทธิ์หลำยแห่งเกือบทั่วหิมำลัย
ตั้งใจประพฤติธรรมด้วยควำมสุจริตด้วยกำยวำจำ ประเทศ กำรไปเที่ยวที่นั่นวันนั้นเมื่อพำกันชม
ใจ ไม่ประมำทในธรรม ก็จะบรรลุถึงแดนทิพย์ สถำนที่ที่พระผู้มีบุญมำเกิด พวกเรำก็รู้สึกดีใจ
แดนธรรมแดนอมตะอนันตกำล ไม่ต้องสงสัยเลย ทันใดนั้นเอง สำมเณรเจ้ำบุญชุ่ม ก็ลองภูมิข้ำพเจ้ำ
ว่ำ พ่อครับ หนังสือในแผ่นหินป้ำยใหญ่ๆนี้ ลอง
จึงขอยุติเรื่องที่เรำ พระครูบำบุญชุ่ม และหลวงปู่ อ่ำนซิหลวงพ่อ เรำก็อ่ำนดังๆให้ทุกคนได้ยิน
โง่นพบกับหลวงปู่ใหญ่ เทพโลกอุดร เพียงแค่นี้... หนังสือนั้นเขียนเป็นอักษรฮินดีและกูต๊ำฟ มี
ประมำณ 30 แถว แล้วก�ำลังจะแปลให้ลูกศิษย์ฟัง
ประเดี๋ยวนั่นเองแทนที่จะเป็นน�้ำไหลออกมำ
อย่ำงเจ้ำบุญชุ่มบอก แต่เป็นพระสงฆ์รูปร่ำงใหญ่
เดินออกมำจำกป้ำยหินอันนั้น ซึ่งก็มีรั้วทองแดง
สูง 2 เมตร กั้นไว้ ท่ำนเดินออกมำได้เสมือนไม่มี
รั้วกั้นเลย ท่ำนเดินยิ้มออกมำ จับมือข้ำพเจ้ำแล้ว
กล่ำวว่ำ... จะมะนิยังอำวุโส... เรำก็ตอบท่ำนว่ำ
ขะมะนิยังภันเต (เป็นภำษำพระสงฆ์ท่ำนถำมข่ำว
118 119
