Page 64 - Bir Ölür Bin Doğarız - Kitap

ken, Nashville hatta Richmond, Virginia. Hatta Kentucky

Louisville… Nerede siyahların oturması yasak bir restoran
ya da kafe sandalyesi varsa oturdular.

New York Times gazetesi, 14 Şubat 1960 günü, bir
daha asla unutulmayacak ırkçı bir başlık attı: “Negro

oturma eylemleri, Güney’de huzursuzluk ve korkuya sebep

oluyor”. (Negro, ırkçı faşistlerin siyahileri aşağılamak için
kullandıkları bir kelimeydi.)

Şüphesiz, ırkçı beyaz gruplar da boş durmadı. Karşı

gösteriler yaparak, “Güney’in huzur ve asayişini bozan” bu

siyahilere karşı durdular.

Polis, değişik şehirlerde kafelere girip oturan yüzlerce

insanı tutukladı.

Güney eyaletlerinde üst düzey yöneticiler de dahil çok
sayıda üst düzey isim, “zencilerin durup dururken huzur-

suzluk çıkarmalarını” kınayan ortak bildiriler yayınladılar.

Eşitlik eyleminin başladığı Woolworth Greensboro şu-

besi 6 ay sonra Temmuz 1960’ta ayrımcılık uygulamasını

kaldırdı. Kafenin 4 siyah hizmetlisi, kafede yemek yiyip
kahve içebilen ilk siyahlar oldular.

Greensboro Dörtlüsünden Joseph Mc Neil, 1960 yılı
Eylül ayında okula dönmek için şehre geri geldiğinde ilk

işi eylemi başlattıkları kafeye giderek oturmak oldu. Artık
siyahlara da servis yapılan kafede büyük bir heyecan ve

keyifle pizza ve kahve ısmarladı. “Bir daha da gitmedim”

diyor; “Pizzaları berbattı!”.

4 üniversite öğrencisinin ırkçılığa isyanı ile başlayan
direniş, özgürlük ve eşitlik kavramlarının halklara hediye

olarak sunulmadığını, uğruna nice fedakarlıklar gerektiğini

ve bedeller ödendiğini hatırlatmaya devam ediyor…

64