Page 31 - งานนำเสนอ PowerPoint
P. 31
๔. ภาคบ่ายหลังเลิกเรียน นักเรียน
ส่วนใหญ่เดินทางกลับบ้านด้วยรถจักรยานบ้าง เดิน
แถวกลับด้วยตนเองบ้าง มีส่วนน้อยที่ผู้ปกครองมารับ
ฉันดูแลการเดินแถวให้เป็นระเบียบ ไม่แตกแถว ไม่
พูดคุยเสียงดัง ครั นเดินผ่านโรงฆ่าสัตว์ ผ่านมาถึงถนน
แสงชูโตแถวนักเรียนหยุดเดินเพื่อรอข้ามถนน สมัยนั น
ไม่มีต ารวจจราจรมาช่วยดูแลเด็กข้ามถนน รถยนต์ที่
วิ่งผ่านไปมามีน้อยแต่รถคันใหญ่และแล่นเร็วมาก ฉัน
ต้องไปยืนกลางถนนห้ามรถให้หยุดวิ่งฉันจะท าได้หรือ
ถ้ารถไม่ยอมหยุดจะเป็นอย่างไร ฉันยืนคิดอยู่นานครั น
๓. เมื่อเริ่มปีการศึกษาใหม่ โรงเรียน มองไปที่แถวนักเรียน ทุกสายตาจ้องมองมาที่ฉันเป็น
มอบหมายให้ครูประจ าชั นจ าหน่ายหนังสือแบบเรียน จุดเดียวเสมือนจะถามว่า เมื่อไรจะให้หนูข้ามถนน หนู
ในสมัยนั นไม่มีหนังสือฟรี นักเรียนต้องซื อเองทุกคน ยืนรอนานแล้วนะ
เมื่อเสร็จสิ นการจ าหน่ายหนังสือพบว่านักเรียนคน ฉันตัดสินใจก้าวไปยืนกลางถนน ท า
หนึ่งไม่มีหนังสือหรืออุปกรณ์ใดๆ ครั นสอบถามว่า สัญญาณมือให้รถหยุด ขณะนั นมีรถวิ่งมาทางเดียวรถ
ผู้ปกครองไม่มีเงิน ฉันจึงจ่ายค่าหนังสือให้เขา ๑ ชุด คันไม่ใหญ่นัก ครั นรถวิ่งใกล้เข้ามามองเห็นรถคันใหญ่
พร้อมกับพูดว่า “ครูออกค่าหนังสือให้ก่อน มีเงิน กว่าเดิมมาก อีกทั งเครื่องยนต์มีเสียงดังมากบรรทุก
เมื่อไหร่ค่อยน ามาใช้ แต่ถ้าไม่มีเงินก็ไม่เป็นไรนะ ของมาเต็มคันรถ ยิ่งวิ่งเข้าใกล้เข้ามาที่ตัวฉัน ก็ยังไม่
ขอให้ตั งใจเรียน” เขาเรียนจนจบปีการศึกษา ลดความเร็วลงดูเหมือนจะวิ่งเข้ามาชนฉัน ฉันได้แต่
ในช่วงบ่ายวันหนึ่ง ขณะที่ฉันท างาน คิดว่าเขาจะชนฉันจริงๆหรือนี่ เขาจะชนฉันได้ลงเชียว
อยู่ที่ร้านค้า มีรถบรรทุกมาจอดหน้าร้าน คนขับรถเดิน หรือ เอ้า! ชนเป็นชน ฉันยอมตาย ทันใดนั น เสียง
เข้ามาในร้าน พร้อมกับส่งเงินให้จ านวนหนึ่งแล้วพูด เครื่องเสียงยนต์เบาลง รถจอดสนิท ฉันรอดตายแล้ว!!!
“ครูครับ ค่าหนังสือครับ” ฉันจ าได้ว่าเป็นนักเรียนคน รีบขอบคุณโชเฟอร์ผู้มีน าใจให้นักเรียนเดินข้ามถนน
นั นจึงตอบไปว่า “ครูลืมไปแล้ว ไม่เป็นไร ไม่ต้องให้” ด้วยความปลอดภัย นี่เป็นงานครั งแรกในชีวิตที่รู้สึก
เขาพูด “ครูรับไว้เถอะครับ” แล้วเดินออกจากร้านไป หวาดหวั่น กลัวอันตรายที่อาจเกิดขึ น แต่ในครั งต่อๆ
ฉันอยากถามความเป็นอยู่ของเขาว่าเป็นอย่างไร สุข ไป ฉันสามารถท าได้อย่างสบายใจ มั่นใจ และรวดเร็ว
สบายดีหรือไม่ แต่ฉันไม่มีโอกาสได้ถาม เพราะเขารีบ ขึ น พุทธธรรมทรงสอนไว้ว่า ความกลัวเป็นเหตุให้
เดินจากไป ส่วนฉันมีลูกค้ารอซื อสินค้าอยู่ เกิดความหวั่นไหว วิตก กังวล ระแวง ว่าจะเกิดภัย
ฉันภูมิใจที่มีลูกศิษย์เป็นคนดี มี อันตรายซึ่งสามารถแก้ได้ด้วยการพัฒนาปัญญาศึกษา
คุณธรรมความซื่อสัตย์ ถึงแม้กาลเวลาจะผ่านไปนาน ให้รู้ความจริง ฝึกให้ช านาญ จะท างานได้อย่างมี
ไม่น้อยกว่า ๒๐ ปี แต่ความดีของเขายังมั่นคง ฉัน ประสิทธิภาพและสุขใจ
ขอให้เขาจงท าความดีให้ยั่งยืน เพราะความดีท าไว้ไม่
สูญหาย จะสั่งสมได้ในจิต แล้วสืบต่อยังภพหน้าและ
ภพต่อๆไป แสนนานที่สุดที่จะนับดังพุทธพจน์ กรรมที่
ท าไว้ในอดีต แม้นานเป็นแสนไกลกัป ก็ส่งผลถึง
อนาคตได้
ชมรมศิษย์เก่า ครู ผู้ปกครอง โรงเรียนวัดศรีโลหะราษฎร์บ ารุง 29
