Page 59 - พท21001

53

4. คําวิเศษณ คือ คําที่ใชประกอบคํานาม คําสรรพนาม และคํากริยา เพื่อบอก

ั้
ลักษณะ หรือรายละเอียดของคํานน ๆ คําวิเศษณสวนมากจะวางอยูหลังคําที่ตองการบอก
ลักษณะ หรือรายละเอียด ตัวอยางเชน คําวา รอน เย็น สูง ต่ํา เล็ก ใหญ ฯลฯ นกนอยบินสูง

เปนตน

5. คําบุพบท คือ คําที่แสดงความสัมพันธระหวางประโยค หรือคําหนากับประโยค

หรือคําหลัง จะบอกความเปนเจาของ บอกสถานที่ แสดงความเปนผูรับ หรือแสดง ตัวอยาง

คําบุพบทบอกสถานที่ เชน ใกล ไกล ใน นอก บน ลาง “ลิงอยูบนตนไม” เปนตน
ี้

คําบุพบทบอกความเปนเจาของ เชน ของ แหง “หนงสือเลมนเปนของฉัน” คําบุพบท
ั
แสดงความเปนผูรับ หรือแสดง เชน โดย เพื่อ ดวย กับ แก แด ตอ โดย เปนตน
6. คําสันธาน คือ คําที่ใชเชื่อมขอความ หรือประโยคใหเปนเรื่องเดียวกัน


ตัวอยาง คําสันธานที่ใชเชอมขอความที่โตแยงกัน เชน แต “พอไปทํางานแตแมอยูบาน”

ื่
กวา...ก็, ถึง...ก็ “กวาถั่วจะสุกงาก็ไหม” คําสันธานที่ใชเชื่อมความที่คลอยตามกัน เชน กับ

ื่
“คุณแมกับพี่สาวไปตลาด” พอ...ก็, ครั้น...ก็ “พอฝนตกฟาก็มืด” คําสันธานที่ใชเชอมความ

ุ
เปนเหตเปนผลกัน เชน เนองจาก....จึง “เนื่องจากฉันตื่นสายจึงไมทันรถ” เพราะ “การที่วัยรุน

ื่
ติดยาเสพติดเพราะมีปญหาครอบครัว” เปนตน

7. คําอุทาน คือ คําที่เปลงออกมาแสดงถึงอารมณ หรือความรูสึกของผูพูด มักอยูหนา


ประโยค และใชเครื่องหมายอัศเจรีย ( ! ) กํากับหลังคําอุทาน ตัวอยาง คําอุทานไดแก โธ! อุย!

เอา! อา! “อุย! นึกวาใคร”

หนาที่ของวลี

วลี เปนกลุมคําที่ทําหนาที่สื่อความหมาย และทําหนาที่เปนประธาน กริยา และกรรม


ของประโยค