Page 66 - สุขศึกษาทช21002.indd

57

3. โรคไขหวัดนก

เดิมเชื้อไขหวัดนกเปนเชื้อไวรัสโดยธรรมชาติจะติดตอในนกเทานั้น โดยเฉพาะ

นกปา นกเปดน้ํา จะเปนพาหะของโรค เชื้อจะอยูในลําไสนก โดยที่ตัวนกไมมีอาการ แตเมื่อนก
เหลานี้อพยพไปตามแหลงตาง ๆ ทั่วโลก ก็จะนําเชื้อนั้นไปดวย เมื่อสัตวอื่น เชน ไก เปด หมู

หรือสัตวเลี้ยงอื่น ๆ ไดรับเชื้อไขหวัดนกก็จะเกิดอาการ 2 แบบ คือ
1. หากไดรับเชื้อชนิดไมรุนแรงสัตวเลี้ยงนั้นอาจจะมีอาการไมมากและหายไดเอง

2. หากเชื้อที่ไดรับมีอาการรุนแรงมากก็จะทําใหสัตวเลี้ยงตายไดภายใน 2 วัน

สาเหตุ

เกิดจากเชื้อไวรัสชนิดเอ็ชไฟวเอ็นวัน (H5N1) พบในนก ซึ่งเปนแหลงเชื้อโรคใน

ธรรมชาติ โรคอาจแพรมายังสัตวปกตาง ๆ ได เชน ไกที่เลี้ยงอยูในฟารม เลี้ยงตามบานและไก

ชน รวมทั้งเปดไลทุงดวย

อาการ

ผูปวยมีอาการคลายไขหวัดใหญ ไขสูง หนาวสั่น ปวดศีรษะ ปวดเมื่อยกลามเนื้อ

ออนเพลีย เจ็บคอ ไอ ผูปวยเด็กเล็ก ผูสูงอายุ หรือผูที่มีโรคประจําตัว หากมีภูมิคุมกันไมดี อาจ

มีอาการรุนแรงได โดยจะมีอาการหอบ หายใจลําบาก เนื่องจากปอดอักเสบรุนแรง

การติดตอ

โดยการสัมผัสซากสัตวปกที่ปวยหรือตาย เชื้อที่อยูในน้ํามูก น้ําลาย และมูลสัตวปวย

อาจติดมากับมือและเขาสูรางกายทางเยื่อบุของจมูกและตา ผูที่เสี่ยงตอโรคไขหวัดนก ไดแก ผูที่

ทํางานในฟารมสัตวปก ผูที่ฆาหรือชําแหละสัตวปก ผูเลี้ยงสัตวปกในพื้นที่ที่เกิดโรคไขหวัดนก

ระบาด

การปองกัน

1. รับประทานอาหารประเภทไกและไขที่ปรุงสุกเทานั้น โดยเฉพาะชวงที่มีการ

ระบาดของโรค

2. ควรเลือกซื้อไกสดที่ไมมีลักษณะบงชี้วาอาจตายดวยโรคติดเชื้อ
3. ไมเลนคลุกคลีหรือสัมผัสตัวสัตว น้ํามูก น้ําลาย มูลของไกและสัตวปก

4. อาบน้ําใหสะอาดและเปลี่ยนเสื้อผาทุกครั้งหลังสัมผัสหรือคลุกคลีกับสัตวปก

ทุกชนิด

5. หามนําสัตวปกที่ปวยหรือตายมารับประทาน หรือปรุงเปนอาหารอยางเด็ดขาด

66 สุขศึกษา พลศึกษา ระดับมัธยมศึกษาตอนต้น : ทช21002
ส�ำนักงำน กศน.จังหวัดกำฬสินธุ์