Page 126 - Book-LP-Pichit_524 PAGES_1800 Smallest
P. 126
เร่องนักธรรมน้ พอออกพรรษาก็พอดีเป็นเวลาท่พวกเราต้อง
ี
ี
ื
เตรียมตัวสอบกัน พระเณรต่างกระฉับกระเฉงเตรียมตัวเข้าสอบด้วย
�
ความกลัวว่าจะสอบไม่ได้ พยายามอ่านหนังสือตารากันเคร่งครัด
เน่องจากการท่เขามีการให้สอบ พระเณรกลัวมันจะสอบไม่ได้น่แหละ
ื
ี
ี
ก็เป็นเหตุให้พระเจ้าพระสงฆ์ สามเณร ต้องไปอ่านไปค้นคว้า จึงเป็น
เหตุให้พระเณรท่ไปจากวัดหินหมากเป้ง รู้จักธรรม รู้จักวินัยชัดเจน
ี
็
ิ
ั
ี
แม่นยำ เป็นพระปฏิบตรู้จักการควรมิควร ในสมณวิสัย น่กด้วย
ู
หลวงปท่านมีความคิดพิจารณาเห็นว่า ต่อไปท่านไม่ได้อย่กับพระ
�
ู
เณรจนกระท่งช่วกาลนาน ต่อไปสักพักหน่งท่านอาจจะจากไป พรู้ะ
ึ
ั
ั
�
�
ี
�
่
้
ึ
้
�
้
็
่
เณรู้ทอย่เมัอเข้ามัาแล้วจิะตั้้องให้พงตั้นเองได้ อนนกตั้้องให้รู้้เรู้อง
�
ี
�
้
่
้
ื
�
ธรู้รู้มั รู้้เรู้องวินยด้วยตั้นเอง สืบต่อไปภายหน้าเม่อสืบต่อดารงตน
เป็นพระเป็นเณรมุ่งประพฤติปฏิบัติ ถึงแม้ไม่มีครูบาอาจารย์คอย
ี
กากับแนะน�าก็จะสามารถใช้ความรู้จากวิชานักธรรมท่ตนได้ร�่าเรียน
�
ู
่
มาเป็นลทาง แนวทางในการประพฤติปฏิบัติและดำรงตน โดยไม่ต้อง
้
่
ิ
้
ี
่
ึ
ู
ไปพงพาอาศัยผ้อนก็จะเป็นหลักสำหรับตนเองไดดียงขนไป นเป็น
่
ึ
ื
่
ความเห็นของหลวงปูเทสก์ที่ให้มีการเรียนนักธรรมในวัดหินหมากเป้ง...
�
ึ
่
เราซงบวชเป็นพระใหมก็ได้เรียนนักธรรมเหมือนกัน เราเรียน
่
้
อย ๓ ปี เราสอบได้นักธรรมตรี โท เอก ปีละขนตามลำดับ ในขณะ
ู
ั
่
ั
เดยวกน นอกจากเรยนนกธรรมแล้ว เรายงได้หดสวดพระปาฏโมกข์
ั
ิ
ี
ั
ั
ี
ื
่
้
์
ี
่
ี
่
้
ั
ื
ด้วย เรองพระปาฏิโมกขน เมอตอนทเราสนใจพระพุทธศาสนา ตงแต
่
เป็นญาติโยม เราได้เคยลองหัดท่องเหมือนกัน แตท่องไม่เข้าจังหวะ
่
ไม่เข้าทำนองอะไรหรอก และอักขระ ฐานกรณ์อะไรก็ไม่สามารถ
ื
่
ู
จะออกเสียงชัดเจนถูกต้อง เมอเข้ามาอยเป็นพระแล้วเราก็ปรับปรุง
่
่
ตนเอง ทุกสงทุกอย่างในพระปาฏิโมกข์เราก็สวดได้และถูกต้องอักขระ
ิ
ฐานกรณ์ ซ่งเรายังสามารถออกเสียงได้ดีด้วย เราสวดปาฏิโมกข์ได้
ึ
l
112 พระพิชิต ชิตมาโร
