Page 186 - Book-LP-Pichit_524 PAGES_1800 Smallest
P. 186
ู
่
ู
ี
ถ้ำฮื้้านดซึ่ิ เราไปดูแล้วสำถานท่ก็พออยได้ อากาศเย็นสำบ้ายพอ
ั
่
้
สำมควร ลมพัดโกรกเชียว ไมอบ้ไม่แน่น ก็เห็นว่าพออยู่ได้ ถ้ำฮื้้านไม่ได
ี
่
่
ู
้
ู
ู
่
้
ึ
่
อยใกล้บ้้านผู้คนนะ หมบ้้านทใกลที่สำุดคือบ้้านดอนขึ้นุน ซึ่งเป็น
�
หมู่บ้้านท่พระเณรเดินออกไปบ้ิณฑบ้าต อยู่ห่างออกไปจำากถ้าฮื้้าน
ี
ประมาณสำามกิโลเมตร
พอเรากลับ้มาหินหมากเป้งในตอนเย็น ก็เขึ้้าไปนวดหลวงปอย่าง
ู
่
่
ู
ิ
เคย ท่านหลวงปถามว่า “..เป็นจำังได๋.. ถ้ำฮื้้านไปเบ้งรึยัง..” เรากราบ้
่
ิ
ั
เรียนท่านว่า “..ไปเบ้่งมาแล้วครบ้ อากาศดี พออยู่ได้อยู่ครบ้..” ท่าน
ั
ั
ก็ว่า “..เออ มาอยู่น่นก็ได้ดอก.. บ้่อต้องมาอยู่วัดหินหมากเป้งก็ได้..”
ก็เลยเป็นอันชัดเจำนว่า หลวงปู่ท่านต้องการให้เรากลับลงมาอยู่เพ่อ
ื
ี
ื
็
จะเป็นหลัก มาอยู่ดูหมู่ดูเพ่อนทางหินหมากเป้งอย่างน้แหละ เราก
ี
็
ิ
เลยคดปลงใจว่ายังไงกมาดเสยกว่าเพราะเป็นความต้องการของ
ี
็
ื
ครูบาอาจารย์ หลวงปู่ท่านกก�าลังป่วยอยู่ เม่อเราอยู่กับหลวงปู่มานาน
เราก็รู้สึกว่าหลวงปู่ท่านเปรียบเสมือนพ่อแม่ของเรา เพราะเราเกิดใน
เพศบรรพชิต ถือว่าเราเกิดในภพชาติใหม่ พ่อแม่เราก็คืออุปัชฌายะ
กับครูบาอาจารย์ แม่คือพระอุปัชฌายะ คือหลวงปู่เหรียญ พ่อก็เป็น
หลวงปู่เทสก์น่แหละ เราเคารพท่าน เห็นท่านไม่ค่อยสบายเราก
็
ี
เอาธุระกังวลอาลัยอยู่แล้วในใจ เราก็จึงกลับข้นไปเมืองเหนือ ไปสถาน
ึ
ี
ิ
พืชสวนฝางอีก ไปเก็บส่งเก็บของแล้วก็ลงมาอีสาน มาวัดหินหมากเป้ง
ู
่
อย่ต่อมาเมอใกล้พรรษาเราก็เขึ้้าไปอย่วัดถ้ำฮื้้าน ตกลงปีนน เรา
ู
ั
้
ื
ื
ไดจำำพรรษาอย่กับ้ท่านอาจำารย์พวงท่วัดถ้ำฮื้้าน เม่อ พ.ศ. ๒๕๓๐
ู
ี
้
เป็นพรรษาที่ ๑๑
์
อย่ท่ถ้ำฮื้้านไมมีพระมากหรอก มีเรา ท่านอาจำารย์พวง อาจำารย
่
ี
ู
ั
ี
่
่
ื
ู
ั
้
ี
่
วิชา แล้วก็พระอีกองค์หนงจำำชอไม่ได้ อย่จำำพรรษากันท่นนในปนน
ึ
ี
�
ทางเขึ้้าออกไปถ้าฮื้้านน่ยากนะ ระยะน้นสำานักท่เป็นสำาขึ้าขึ้องวัด
ี
�
ั
l
172 พระพิชิต ชิตมาโร
