Page 342 - Book-LP-Pichit_524 PAGES_1800 Smallest
P. 342
�
ั
ความคิดเห็นทำานองน้น คือไม่ต้องไปยุ่งอะไรมากมาย แต่ส�าหรับ
ั
ึ
ั
เราน้นยังไม่แกร่งกล้าสามารถอย่างน้นดอก ในจิตใจของเรายังไม่ข้นสู่
ั
ระดับคุณธรรมทำี่สูงปานน้น เรายังต้องประพฤติปฏิบัติต่อไปอีก
�
ยาวนาน เรายังไม่เข้มแข็งพอทำี่จะใช้กาลังจิตบังคับควบคุมความ
ี
ั
เจ็บป่วยได้ ดังน้น เราจึงคิดว่าอย่างไรเสียเก่ยวกับเร่องร่างกายน้ เรา
ื
ี
ื
คงจะไม่เก่งเทำ่าหมอดอก ในเม่อเราประพฤติปฏิบัติธรรมในด้าน
ั
จิตใจยังไม่สูงส่งถึงทำี่สุด ยังต้องด�าเนินต่อไปอีกอยู่ เพราะฉะน้นเร่อง
ื
ร่างกายเราก็จะตัดปัญหาเสีย โดยมอบให้เป็นหน้าทำ่ของหมอ ไม่ต้อง
ี
ไปกังวลว่ามันจะเป็นอย่างไร ให้หมอเป็นผู้ดูแลตัดสินเร่องร่างกาย
ื
ั
ี
ั
ั
ี
ภายนอก เราเพยงรกษาธรรมวินยให้เราทำรงความเป็นพระไว้ให้มนด
ั
ึ
ซ่งอันน้ก็เป็นแนวความคิดเห็นของเรามาต้งแต่ต้น เราเป็นลูกศิษย์
ี
ของหลวงปู่เทำสก์ เราก็มีปฏิปทำาอย่างน้นเหมือนกันว่าจะรักษา
ั
�
ี
�
ี
ื
ธรรมวินัยให้ชััดเจนแม่นยาอย่างดีท่สุดท่จะทาได้ ส่วนเร่องร่างกาย
ึ
เราจะมอบให้ฝ่ายแพทย์เขาดูแลเสียก็แล้วกัน ซ่งเรามีหอสงฆ์ของ
โรงพยาบาลศรีนครินทำร์เป็นจุดเป้าหมาย บางทำ่านอาจคิดว่าเราน
้
ี
จิตใจอ่อนแอ ไม่เข้มแข็งพอทำี่จะอดทำน แต่ส�าหรับเราน้นคิดว่า
ั
ี
ื
ึ
�
จะไปห่วงทำาไมเร่องร่างกาย ในเม่อเราคิดว่าร่างกายน้เป็นอีกส่วนหน่ง
ื
ี
้
เราพิจารณาอยู่แล้วว่าต้องให้เห็นตามความเป็นจริงว่ากายกับใจน
มันเป็นคนละส่วน แล้วเรายังจะมายึดม่นเอาอะไรเล่ากับร่างกาย จะ
ั
ื
ไปบีบบังคับเอาดีเอาเด่นอะไร ร่างกายเจ็บป่วยเป็นเร่องของหมอ
ยกให้เขาทาน่าจะถู่กกว่า ร่างกายเป็นอุปกรณ์ของโลก ก็ให้หมอเขา
�
้
รักษาตามแบบวถ่ีของโลก ส่วนเราเอาด้านจิตใจด้านเดียว อันน
ี
ิ
ี
น่าจะเป็นกิจหน้าท่ทถู่กต้องย่งกว่า เราคิดว่าไม่ได้เป็นการประมาท
่
ิ
ี
แต่เป็นการต้งใจท่จะปลงวางร่างกายออกไปเสียจากความคิดผูกพัน
ี
ั
น่นเอง ถ้าจิตใจเราเข้มแข็งพอแล้วจริง ๆ ถึงในทำี่สุดเราอยู่ทำี่ไหน
ั
l
328 พระพิชิต ชิตมาโร
