Page 77 - Book-LP-Pichit_524 PAGES_1800 Smallest
P. 77
และใหญ่โตข่้นอีกมาก) มีก้อนหินใหญ่ก้อนหน่่งวางอยู่ใต้ต้นมะม่วงป่า
ั
ั
เราเลยน่งพี่ักตรงน้น ในใจก็คิดว่าตายละหวา เรามาหลงทางซึ่ะแล้ว
ั
้
่
ั
้
จะทำยังไงล่ะ บ้านคนก็ไม่มี เข้ามาตงลก มาตงไกลเสียแล้ว น่ากลัว
ั
่
ู
ี
่
จะหลงป่าเสียละกระมังน เราคิดกลัวอย ทง ๆ ทเป็นกลางวนแสก ๆ
ั
ี
้
่
มองไปทางไหนก็แจ้งสว่าง ไม่มีที่มืดท่มให้น่ากลัว
แต่คงเพี่ราะเราเป็นคนเมือง คุ้นเคยแต่กับบรรยากาศมีผู้คน
เพี่่นพี่่านไปมา เม่อมาในท่ไม่มีใครเลย ก็เปล่าเปล่ยว วังเวง น่า
ี
ี
ื
่
ี
ั
ี
หวาดหว่น ดังน้ก็ไม่ทราบ น่งอยู่บนก้อนหินสักประเด๋ยวหน่งมองไป
ั
้
มองมา มองลอดใตกิ่งไม้ไปข้างหน้านู้น รู้ส่กว่าจะเป็นทางทิศตะวันออก
ู
มองไปก็เห็นประตูของโบสถ์ ทีแรกไม่ร้จักว่าเป็นประตูโบสถ์หรอก
ี
่
่
ี
ื
ี
้
เห็นเป็นประตูบานใหญทสวยงามมพี่นสีแดง มตัวลายกระหนก ลาย
กระหนกสีเงินอร่าม เอ..ดูแล้วมันเหมือนเป็นศาลาเหมือนโบสถ์
ี
้
ั
อย่างนนแหละ เรานกดีใจว่า โอ.. ในท่สุดนคงจะเป็นวัดละกระมัง
ี
่
่
ั
ั
ั
ซึ่่งก็เป็นวัดจริง ๆ อันน้นแหละคือ วดำหินหมากเป้ง เราน่งพี่ักเหน่อย
่
ื
่
่
ื
ิ
ี
่
สักหน่อยรีบเชั็ดเหงอแล้วเดินเข้าไป สงทเรามองเห็นคือหน้าต่าง
ของพี่ระอุโบสถวัดหินหมากเป้งนนเอง พี่อเดินไปถงตรงน้นไม่ม
่
ั
่
ี
ั
ั
ใครอยู่เลย เพี่ราะวัดหินหมากเป้งในสมัยน้น พี่ระเณรมีน้อย สมาชัิก
ของวัดก็มน้อย มาทราบทีหลังว่าตอนนันมีพี่ระเณรหกถงเจ็ดรูป
้
่
ี
ั
่
่
ู
่
่
่
และมีสำนักแมชัี เรามองเห็นมีแมชัีแก ๆ นงอยบนก้อนหินใน
บริเวณน้น มันสายแล้ว ประมาณสิบโมงกว่าจะสิบเอ็ดโมงเห็นจะได้
ั
ั
ี
แต่อากาศริมโขงท่วัดหินหมากเป้งยังค่อนข้างหนาวเย็น แม่ชัีน่งผิง
แดด ในมือท่านเอาผ้าอะไรสักอย่างมาถักอยู่ เป็นแม่ชัีแก่มาก เรา
เข้าไปไหว้ท่าน ท่านถามว่าเรามาจากไหน เราก็ตอบท่าน สนทนา
ุ
ี
่
ี
ื
ุ
้
ปราศรย แม่ชัท่านนคอ คณแม่ชับญชั เป็นแม่ชัทอาวุโสทสดของ
ั
ี
ี
่
ี
ี
ู
ุ
วัดหินหมากเป้งในระยะน้น ปัจจุบันเสียชัีวิตแล้ว เราได้ถามท่าน
ั
l
ความเปนมาของเรา 63
็
