Page 18 - 092

แล้วไดต้ รสั อดีตนิทานมาสาธกวา่ ...
กาลครงั้ หนงึ่ นานมาแลว้ มีสัตวส์ ามสหายคือ นกกระทา ลิงและช้าง อาศยั ตน้ ไทรใหญ่

ตน้ หน่งึ อยใู่ นปา่ หมิ พานต์ สตั วท์ ้ังสามอยอู่ ย่างไมเ่ คารพ ไมย่ าเกรง ไมเ่ สมอภาคกนั ต่อมาสตั ว์
ทั้งสามตวั ตกลงจะทาความเคารพกนั ตามความอาวุโส จึงคดิ หาวธิ ีรู้วา่ ใครจะเกดิ กอ่ นกัน

อยมู่ าวนั หน่ึง สตั ว์ท้ังสาม ขณะอยทู่ ตี่ น้ ไทรไดถ้ ามกนั และกันวา่
" ท่านรู้จักตน้ ไทรนเ้ี มอ่ื ไหร่ ?"
ชา้ งพูดว่า
" สมยั ทเ่ี ราเป็นลูกชา้ ง ตน้ ไทรน้อี ยรู่ ะดับขาอ่อนของเรา เราเห็นมนั ตั้งแต่เป็นพุ่มไม้ "
ลิงพูดว่า
" เราเป็นลกู ลงิ น่งั อย่พู ้นื ดนิ กเ็ คี้ยวกนิ หนอ่ ของตน้ ไทรออ่ นนี้ เราเห็นมันตั้งแตเ่ ป็นตน้ เลก็
ๆ อยู่ "
ส่วนนกกระทาพดู วา่
" สหายท้ังสองเอย๋ เมือ่ ก่อนต้นไทรใหญอ่ ย่ทู ี่โน้น เราไปกินผลของมนั แลว้ มาถา่ ยอจุ จาระ
ลงในที่นี้ จงึ ทาให้มตี ้นไทรต้นนข้ี ้นึ "

จึงทาใหส้ ัตว์ทง้ั สามทราบลาดบั อาวุโสของกนั และกนั ต้งั แต่นน้ั เป็นตน้ มา ลงิ และช้าง
จงึ อยใู่ นโอวาทของนกกระทา ทาความเคารพยาเกรงกันและกัน

พระพุทธองค์ เมอ่ื ตรสั อดีตนิทานจบแลว้ จงึ ไดต้ รสั พระคาถาวา่
" นรชนเหลา่ ใด ฉลาดในธรรม นอบนอ้ มถอ่ มตนตอ่ ผใู้ หญ่
นรชนเหล่านนั้ เปน็ ผไู้ ดร้ ับความสรรเสรญิ ในปจั จุบนั น้ี
และมสี คุ ติภพในเบ้ืองหน้า "