Page 15 - 092

พราหมณ์หนุ่มกลบั ไปยงั ทอ่ี ยู่ของอาจารยจ์ ัณฑาล กราบแทบเทา้ อาจารย์แล้วสารภาพ
ความผดิ และขอเรียนมนต์ใหม่ แตอ่ าจารย์จณั ฑาลกล่าววา่ ” เราประสาทมนตแ์ กเ่ จ้าโดย
ธรรม เจ้าก็รับเอาไปโดยธรรม ถ้าเจ้าตัง้ อย่ใู นธรรม มนต์ก็จะไมเ่ สอ่ื ม ดูกอ่ นเจา้ ทราม
ปัญญา มนต์นัน้ เจา้ ไดม้ าโดยลาบาก เป็นของหายากทีจ่ ะหาไดใ้ นมนษุ ยใ์ นโลกนี้ เราอตุ สา่ ห์
ถา่ ยทอดใหเ้ จ้าเพอ่ื เป็นเคร่อื งมอื เลี้ยงชพี แต่เจ้ากลับทาลายด้วยการพดู เท็จ หลอกลวง เจา้
คนชวั่ เอย มนต์ใดจะมแี กเ่ จ้า เราไมม่ วี นั ถา่ ยทอดมนต์ให้เจ้าอกี แลว้ ” เม่อื กลา่ วจบ อาจารย์
จณั ฑาลกข็ ับไลพ่ ราหมณห์ นุ่มไปให้พ้นจากบ้านของตน พราหมณ์หนมุ่ ออกจากบ้านอาจารย์
จณั ฑาลด้วยจิตใจแตกสลาย คิดวา่ ตนจะมีชวี ติ อยู่ทาไม ตายเสยี ดีกวา่ แล้วกเ็ ดนิ ทางเขา้ ป่า
ตายอย่างคนอนาถา

ชาดกเรื่องน้ีแสดงใหเ้ หน็ วา่ ความกตญั ญูกตเวที หรือ ความรู้จกั และตอบแทนบุญคณุ
เป็นพนื้ ฐานสาคญั ของบุคคล ใครมคี ุณธรรมขอ้ น้ี คุณธรรมขอ้ อนื่ ๆ ยอ่ มเจรญิ งอกงามขึ้น
อย่างนา่ อศั จรรย์