Page 23 - Blauwe stem proef

kleiner. Je hoeft alleen te zien. Te ervaren. Dan opent zich
vanzelf wat verborgen leek.” De woorden vielen in haar als
druppels in water. Er was geen uitleg, geen oplossing, alleen een
ruimte die zich verder uitstrekte, waarin ze zichzelf kon voelen
als deel van iets oneindigs.
Hoofdstuk 13
Elin werd wakker alsof ze uit een diepe slaap kwam. Haar
hoofd voelde zwaar, alsof er nog nevels van dromen om haar
heen hingen. Ze wist niet of het nacht of ochtend was geweest
toen ze Silver had ontmoet, en ze wist al helemaal niet hoe-
lang die ontmoeting had geduurd. Het was alsof tijd daar niet
bestond.
Met trage bewegingen kleedde ze zich aan, stopte haar school-
boeken in haar tas en ging naar beneden voor het ontbijt. De
geur van geroosterd brood vulde de keuken, vertrouwd en
gewoon. Ze at zonder veel te proeven, terwijl haar gedachten
telkens terugdwaalden naar de gloed, de kleuren, de stem.
Op school leek alles hetzelfde: de drukte in de gangen, het
geroezemoes van stemmen, het gevecht om een plek in de rij
voor de kantine. Toch voelde het voor Elin alsof er een dunne
laag tussen haar en de wereld lag, een vlies dat haar scheidde
van wat de anderen vanzelfsprekend vonden.
Tijdens de les zat ze naar het bord te kijken, maar haar pen
schreef achtjes in de kantlijn van haar schrift. Ze merkte hoe de
lussen vanzelf groter werden, in elkaar overvloeiden, alsof haar
hand herinnerde wat haar hoofd niet kon uitleggen.
In de pauze kwam Noor naast haar zitten. “Je bent er niet
helemaal bij vandaag,” zei ze met een glimlach. “Waar zit je met
je hoofd?”